Prawidłowo wskazany jest obraz 4 – to właśnie tutaj widać klasyczne pasmo saturacji w badaniu MR. Na tym obrazie widoczne jest skośne, półprzezroczyste, jednorodne pasmo obejmujące fragment pola obrazowania, które nie przedstawia szczegółów anatomicznych, tylko równomierne wygaszenie sygnału. To efekt użycia dodatkowego selektywnego impulsu RF, który nasyca (wysyca) magnetyzację jąder w wybranym przekroju, zanim zostanie wykonana sekwencja pomiarowa. W praktyce klinicznej takie pasma saturacji stosuje się bardzo często, np. przy obrazowaniu kręgosłupa szyjnego, aby wyciszyć przepływ w dużych naczyniach (tętnice szyjne, kręgowe) albo zredukować artefakty ruchowe pochodzące spoza interesującego nas FOV. Moim zdaniem to jedno z prostszych, a bardzo skutecznych narzędzi optymalizacji jakości obrazu – zgodne z rutyną pracowni MR i zaleceniami producentów aparatów. Pasmo saturacji zawsze ma kształt prostokątnego „paska” w rzucie na obraz planujący i jest ustawiane przez technika w taki sposób, żeby obejmowało struktury, których sygnał chcemy stłumić (np. klatkę piersiową przy badaniu szyi, naczynia przy badaniu mózgu). Charakterystyczne jest to, że ten pasek nie oznacza warstwy obrazowej, tylko obszar wcześniejszej saturacji sygnału. W odróżnieniu od zwykłych warstw, w docelowych obrazach z sekwencji widać tam obniżenie sygnału lub wręcz „dziurę” w strukturach o dużym przepływie, co poprawia czytelność badania i ułatwia lekarzowi interpretację. W dobrze prowadzonych protokołach MR położenie i kąt pasma saturacji dobiera się indywidualnie do badanej okolicy, tak żeby skutecznie wyciszyć niepożądany sygnał, ale jednocześnie nie ucinać informacji z interesującego obszaru anatomicznego.
W tym pytaniu łatwo dać się zmylić, bo wszystkie cztery obrazy pochodzą z planowania lub prezentacji badań MR, ale tylko jeden z nich pokazuje typowe pasmo saturacji. Na pierwszym obrazie widoczne są liczne ukośne linie przecinające obraz oczodołów – to linie planowania przyszłych przekrojów, tzw. lokalizatory lub warstwy planowane w różnych płaszczyznach. Mają one tylko funkcję pomocniczą dla technika, nie są związane z nasycaniem sygnału. Typowym błędem jest utożsamianie każdej ukośnej strefy czy linii z pasmem saturacji, podczas gdy są to po prostu graficzne znaczniki na ekranie konsoli. Na drugim obrazie, w projekcji strzałkowej kręgosłupa szyjnego, widać równoległe prostokątne ramki – to również planowane warstwy poprzeczne (axialne). Każdy taki prostokąt odpowiada jednej warstwie, w której będzie zbierany sygnał. Nie obserwujemy tu jednolitego wygaszenia sygnału w jakimś obszarze, tylko czyste, geometryczne kontury. Warstwy pomiarowe nie są tym samym co pasmo saturacji: warstwa jest miejscem, gdzie rejestrujemy obraz, a pasmo saturacji to strefa, w której sygnał jest celowo tłumiony przed pomiarem. Trzeci obraz przedstawia przekrój poprzeczny z naniesionym okręgiem i podziałem na sektory oznaczone numerami. To schemat podziału pola obrazowania, używany np. do opisu położenia zmian, planowania cewki czy orientacji. Nie ma tam żadnego rzeczywistego paska wygaszonego sygnału, tylko konstrukcja graficzna. Częsty błąd polega na szukaniu „pasma” w samym rysunku, zamiast patrzeć na to, co dzieje się z sygnałem tkanek. Prawdziwe pasmo saturacji, jak na obrazie 4, to jednorodny, prostokątny pas sygnału o obniżonej intensywności, ustawiony zwykle skośnie do głównego przekroju, który w praktyce używa się do tłumienia przepływu krwi lub ruchu struktur spoza obszaru zainteresowania. Warto zapamiętać: linie i ramki cienkie, ostre – to planowanie warstw; szerokie, półprzezroczyste, „wypełnione” pole – to pasmo saturacji. Skupienie się na wyglądzie sygnału, a nie tylko na geometrii linii, pozwala uniknąć takich pomyłek przy analizie obrazów MR.