Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W tym zadaniu łatwo się zasugerować znajomymi technikami obrazowania i przeoczyć typowe cechy badań medycyny nuklearnej. Obrazy 1, 2 i 3 prezentują klasyczne metody diagnostyki radiologicznej, w których rejestruje się głównie różnice gęstości tkanek dla promieniowania rentgenowskiego lub sygnału z jąder wodoru w polu magnetycznym. Mają one stosunkowo wysoką rozdzielczość przestrzenną, wyraźne kontury narządów, dobrze widoczne kości, tkanki miękkie, naczynia. Na przykład przekrój poprzeczny klatki piersiowej czy jamy brzusznej z widocznym kręgosłupem, żebrami i narządami miąższowymi to typowy obraz TK, szczególnie gdy widać jednorodne, ostro odgraniczone struktury i gładkie krawędzie narządów. Z kolei obraz stawu kolanowego z bardzo dobrą separacją tkanek miękkich, chrząstki i szpiku kostnego, z charakterystycznym kontrastem pomiędzy tłuszczem a płynem, sugeruje rezonans magnetyczny, a nie badanie radioizotopowe. W scyntygrafii sytuacja wygląda inaczej: rejestrujemy promieniowanie gamma emitowane przez radiofarmaceutyk rozprowadzony w organizmie, a nie wiązkę rentgenowską przechodzącą przez ciało. Obraz ma znacznie gorszą rozdzielczość, jest bardziej „ziarnisty”, a struktury anatomiczne są mało wyraźne. Widzimy głównie obszary zwiększonego lub zmniejszonego gromadzenia znacznika, dlatego narząd przyjmuje kształt plamy o zróżnicowanej intensywności, często w formie dobrze znanego zarysu, jak „motylkowata” tarczyca. Typowym błędem na takich pytaniach jest utożsamianie jasnych, dobrze widocznych struktur w TK lub MR z „akumulacją znacznika”, co jest trochę mylące, bo w radiologii jasność obrazu wynika z innych zjawisk fizycznych (gęstość, liczba atomowa, czas relaksacji). W medycynie nuklearnej kluczowe są rozkład aktywności radioizotopu i jego funkcjonalne zachowanie w narządzie, a nie szczegółowa anatomia. Dlatego wybór któregoś z obrazów o wysokiej rozdzielczości świadczy zwykle o pomyleniu badań morfologicznych (RTG, TK, MR) z badaniami funkcjonalnymi scyntygraficznymi, które wyglądają zdecydowanie „ubożej” anatomicznie, ale niosą bardzo cenną informację o funkcji narządu.