Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Na przedstawionych zapisach łatwo się pomylić, bo wszystkie pokazują jakieś odchylenia od typowego, książkowego EKG, ale tylko zapis 3 spełnia kryteria fali Pardee’go, czyli uniesienia odcinka ST typowego dla ostrego zawału z uniesieniem ST. W innych zapisach widzimy zmiany, które mogą sugerować różne stany – od przerostów, przez zaburzenia przewodzenia, aż po nieswoiste zaburzenia repolaryzacji – ale nie mają one klasycznego, ciągłego, kopulastego uniesienia ST z gładkim przejściem w dodatnią falę T. Typowym błędem jest utożsamianie każdego wyższego załamka R lub poszerzonego zespołu QRS z falą Pardee’go. Fala Pardee’go nie dotyczy zespołu QRS, tylko odcinka ST i kształtu całego kompleksu ST–T. Często też myli się ją z tzw. wczesną repolaryzacją, gdzie ST jest uniesiony, ale zwykle w odprowadzeniach przedsercowych u młodych osób, z wyraźnym punktem J i raczej wklęsłym do góry kształtem. W zawale ST-elevated uniesienie jest zwykle bardziej kopulaste, wypukłe, powiązane z objawami klinicznymi (ból zamostkowy, duszność, poty) i często towarzyszą mu inne cechy, np. załamki Q w późniejszej fazie czy zmiany lustrzane w przeciwległych odprowadzeniach. Z mojego doświadczenia dużym problemem jest też skupianie się tylko na jednym odprowadzeniu. Standardem jest ocena uniesienia ST w co najmniej dwóch sąsiednich odprowadzeniach – dopiero wtedy mówimy o obrazie zawału STEMI. W pozostałych zapisach z pytania brakuje tego typowego, równomiernego, kopulastego uniesienia ST, przez co nie spełniają one kryteriów fali Pardee’go, mimo że na pierwszy rzut oka „coś tam jest nie tak”. W praktyce warto więc nie tylko patrzeć na wysokość ST, ale też na jego kształt, kontekst kliniczny i rozmieszczenie zmian w różnych odprowadzeniach.