Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Na tym typie obrazu – cyfrowej angiografii subtrakcyjnej łuku aorty – najczęstszy błąd polega na myleniu dużych naczyń wychodzących z aorty z naczyniami płucnymi lub z pojedynczymi tętnicami szyjnymi. Wynika to zwykle z patrzenia tylko na kształt jednego fragmentu, bez uwzględnienia całego układu anatomicznego i kolejności odejścia naczyń. W tym przypadku widoczny jest klasyczny łuk aorty, a od jego górnej części odchodzą trzy główne pnie tętnicze: po prawej stronie obrazowania pień ramienno‑głowowy, dalej tętnica szyjna wspólna lewa i najbardziej z boku tętnica podobojczykowa lewa. Pień płucny w ogóle nie pasuje do tego obrazu – anatomicznie wychodzi z prawej komory serca, przebiega bardziej przednio i nie tworzy tak charakterystycznych, symetrycznych odgałęzień jak gałęzie łuku aorty. Na klasycznej aortografii łuk aorty jest wypełniony kontrastem, natomiast pień płucny byłby widoczny przy zupełnie innym typie badania (np. angiografii tętnic płucnych) i z reguły w innej projekcji. Mylenie tych struktur wynika często z automatycznego kojarzenia „dużego naczynia w klatce piersiowej” z pniem płucnym, bez analizy miejsca podania kontrastu i przebiegu naczynia. Żyła płucna górna prawa to z kolei naczynie żylne, cienkościenne, uchodzące do lewego przedsionka, położone bardziej ku tyłowi. Na DSA po podaniu kontrastu do aorty praktycznie nie będzie się ona wyraźnie kontrastowała w tej fazie, a jej przebieg i średnica są zupełnie inne niż w przypadku grubego, tętniczego pnia wychodzącego z aorty. Jej wybór świadczy zwykle o braku rozróżnienia między układem tętniczym i żylnym w klatce piersiowej na obrazach angiograficznych. Tętnica szyjna wspólna prawa jest rzeczywiście blisko anatomicznie związana z pniem ramienno‑głowowym, ale nie jest pierwszą gałęzią łuku aorty, tylko jego gałęzią pośrednią. Najpierw od łuku odchodzi pień ramienno‑głowowy, a dopiero on dzieli się na tętnicę szyjną wspólną prawą i tętnicę podobojczykową prawą. Na obrazie DSA tętnica szyjna wspólna prawa będzie więc widoczna wyżej, bardziej pionowo, po rozwidleniu. Typowy błąd to „skracanie” tego schematu i nazywanie całego segmentu od łuku aż do szyi tętnicą szyjną wspólną, bez dostrzeżenia miejsca jej odejścia od pnia ramienno‑głowowego. Dlatego przy nauce anatomii w obrazowaniu warto ćwiczyć patrzenie na cały przebieg naczynia, jego początek, rozgałęzienia i relacje z innymi strukturami, a nie tylko na fragment wskazany strzałką.