Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Na tym typie badania bardzo łatwo pomylić różne odcinki aorty albo od razu dopisać sobie w głowie konkretną patologię, zanim się spokojnie obejrzy obraz. Widzimy naczynie wypełnione kontrastem, biegnące w linii pośrodkowej, z wyraźnym workowatym poszerzeniem w części dolnej. Kluczowe jest jednak, na jakim poziomie anatomicznym to się dzieje. Położenie względem kręgosłupa i brak struktur klatki piersiowej (żeber, cienia serca, wnęk płucnych) wskazuje, że nie jest to odcinek w klatce piersiowej, tylko w jamie brzusznej. Dlatego rozpoznanie aorty piersiowej w tym miejscu jest błędne – mylenie tych dwóch odcinków wynika zwykle z patrzenia tylko na kształt naczynia, a nie na tło anatomiczne. Kolejny częsty błąd to „nadinterpretacja” i odruchowe nazywanie każdego poszerzenia czy niejednorodności kontrastu rozwarstwieniem aorty. Rozwarstwienie ma dość charakterystyczny obraz: obecność dwóch światł – prawdziwego i fałszywego – oddzielonych błoną intymalną, z nieregularnym wypełnieniem kontrastem, często z widocznym miejscem wejścia (entry). Tutaj widoczne jest raczej jednolite wypełnienie kontrastowe z dużym workowatym poszerzeniem, co bardziej pasuje do tętniaka niż do rozwarstwienia. Zarówno określenie „rozwarstwienie aorty brzusznej”, jak i „rozwarstwienie aorty piersiowej” jest więc merytorycznie nietrafione, bo obraz nie pokazuje typowego podziału światła na dwa kanały. Z mojego doświadczenia największym problemem jest to, że uczniowie skupiają się na jednym słowie w odpowiedzi (np. „rozwarstwienie” brzmi groźnie i poważnie) zamiast przeanalizować, co faktycznie widzą: poziom anatomiczny, kształt, sposób wypełnienia kontrastem. Dobra praktyka w diagnostyce obrazowej to zawsze: najpierw lokalizacja (piersiowa vs brzuszna), potem rodzaj zmiany (tętniak, rozwarstwienie, zwężenie), dopiero na końcu dopasowanie tego do opisu w odpowiedziach testowych.