Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W tym zadaniu kluczowe jest nie tylko zauważenie patologicznego kręgu, ale przede wszystkim prawidłowe jego zliczenie na obrazie rezonansu magnetycznego. Na strzałkowym MR łatwo ulec złudzeniu, że zaznaczony trzon leży niżej lub wyżej, niż w rzeczywistości. Typowy błąd polega na liczeniu kręgów „od dołu”, czyli od kości krzyżowej w górę, bez wcześniejszego zidentyfikowania przejścia piersiowo‑lędźwiowego. Wtedy łatwo pomylić pierwszy kręg lędźwiowy z L3, a nawet z wyższymi kręgami piersiowymi, szczególnie gdy obraz nie obejmuje całych żeber. Warianty anatomiczne, takie jak krąg przejściowy lumbalizowany czy sakralizowany, tylko to dodatkowo komplikują. Z mojego doświadczenia najbezpieczniejszym podejściem jest zaczynanie liczenia od ostatniego kręgu piersiowego, który ma przyczepione żebro, czyli TH12, i dopiero potem przejście do L1, L2 itd. Odpowiedzi wskazujące na L3 ignorują tę zasadę: kręg oznaczony strzałką leży zdecydowanie bliżej przejścia piersiowo‑lędźwiowego, a nie w środkowej części lordozy lędźwiowej, gdzie spodziewalibyśmy się L3. Z kolei wybór TH8 lub TH10 wynika najczęściej z niedokładnego rozpoznania odcinka piersiowego – na obrazie nie widać tak długiego odcinka żeber, a krzywizna kręgosłupa oraz kształt trzonów sugerują raczej dolny odcinek piersiowy i początek lędźwiowego, a nie środkowe segmenty piersiowe. W poprawnej praktyce diagnostyki obrazowej zawsze staramy się łączyć kilka elementów: obecność żeber, kształt krzywizn (kifoza piersiowa, lordoza lędźwiowa), charakter trzonów i ewentualne znaczniki anatomiczne lub sekwencje lokalizacyjne. Pomijanie któregoś z tych kroków prowadzi właśnie do takich pomyłek jak przypisanie poziomu L3 czy TH8/TH10. Dlatego, analizując MR kręgosłupa, nie liczymy kręgów „na oko”, tylko według uporządkowanego schematu, co jest zgodne z dobrymi praktykami radiologicznymi i zaleceniami większości podręczników z zakresu anatomii w obrazowaniu.