Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Trudność w tym zadaniu wynika głównie z prawidłowego policzenia kręgów na obrazie rezonansu magnetycznego. Wiele osób automatycznie „strzela” w środkowe kręgi lędźwiowe, typu L3, bo wizualnie wydaje się, że strzałka wskazuje coś mniej więcej w centrum kolumny lędźwiowej. To jest typowy błąd: liczenie na oko, bez szukania punktu odniesienia. Dobra praktyka w diagnostyce obrazowej mówi jasno – zawsze identyfikujemy poziomy kręgów metodycznie, najlepiej od kości krzyżowej w górę. Jeśli ktoś wybrał L3, najpewniej nie policzył po kolei trzonów od L5 i L4, tylko zasugerował się położeniem „gdzieś w środku”. Tymczasem na obrazie widać, że zmieniony trzon jest wyżej, na poziomie pierwszego kręgu lędźwiowego. Z kolei odpowiedzi Th8 i Th10 wynikają zazwyczaj z innego błędu myślowego: pomylenia odcinka piersiowego z lędźwiowym. Na prawidłowo wykonanym MRI odcinka piersiowo‑lędźwiowego łatwo zauważyć, że kręgi piersiowe mają przyczepy żeber i nieco inny kształt trzonów. W odcinku lędźwiowym żeber już nie widać, a trzony są masywniejsze. Jeżeli ktoś nie zwraca uwagi na przejście piersiowo‑lędźwiowe i na obecność żeber, może błędnie założyć, że ogląda wyższy poziom kręgosłupa, niż jest w rzeczywistości. W praktyce klinicznej taka pomyłka bywa bardzo groźna – nieprawidłowe oznaczenie poziomu może doprowadzić do operowania nie tego kręgu, co trzeba, lub błędnego zaplanowania radioterapii czy zabiegu przezskórnego. Z mojego doświadczenia najlepszym sposobem uniknięcia takich wpadek jest konsekwentne stosowanie jednej procedury: najpierw identyfikacja kości krzyżowej i poziomu L5–S1, potem spokojne liczenie kolejnych trzonów ku górze z równoczesnym zwracaniem uwagi na zanik żeber przy przejściu na odcinek lędźwiowy. Współczesne standardy w radiologii kładą duży nacisk na precyzyjną lokalizację zmian właśnie po to, żeby eliminować błędy wynikające z pobieżnego oglądania obrazów bez systematycznej analizy.