Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W tym zadaniu kluczowa jest prawidłowa orientacja anatomiczna w nadgarstku na przekrojach TK. Bardzo łatwo jest się pomylić, bo kości nadgarstka są małe, leżą blisko siebie, a w różnych płaszczyznach wyglądają zupełnie inaczej. Z mojego doświadczenia najczęstszy błąd polega na tym, że ktoś patrzy głównie na kształt pojedynczej kości, zamiast najpierw „ustawić sobie w głowie” cały układ: rząd bliższy, rząd dalszy, strona promieniowa i łokciowa. Kość główkowata znajduje się w rzędzie dalszym, mniej więcej centralnie, między kością czworoboczną większą a haczykowatą. Na obrazie TK ma zwykle masywniejszy trzon i jest jakby „wciśnięta” między sąsiednie kości, ale nie leży najbardziej promieniowo w rzędzie bliższym – dlatego wskazywanie jej jako złamanej w tym ujęciu wynika zwykle z błędnego rozpoznania rzędu kości. Kość haczykowata leży bardziej po stronie łokciowej w rzędzie dalszym i charakterystyczna jest dla niej wyraźna wyniosłość – haczyk – dobrze widoczna zwłaszcza w projekcjach skośnych RTG i w rekonstrukcjach 3D TK. Złamania haczyka kości haczykowatej są typowe np. u golfistów czy tenisistów, ale lokalizują się zdecydowanie bardziej łokciowo i dłoniowo niż zmianę widoczną na tym obrazie. Pomyłka w tym kierunku bierze się często z patrzenia tylko na pojedynczy przekrój, bez przewijania serii obrazów, co nie jest dobrą praktyką. Kość księżycowata natomiast leży w rzędzie bliższym, ale bardziej centralnie, między łódeczkowatą a trójgraniastą. Ma charakterystyczny, jakby półksiężycowaty kształt w projekcjach PA RTG, jednak w TK może wydawać się myląco podobna do łódeczkowatej, jeśli nie zwróci się uwagi na jej położenie względem kości promieniowej. Błędem jest sugerowanie się samym „kształtem” bez odniesienia do sąsiednich struktur: promień–łódeczkowata–księżycowata–trójgraniasta to stały układ w rzędzie bliższym i warto go sobie zawsze odtwarzać. Dobrą praktyką w diagnostyce obrazowej nadgarstka jest więc systematyczne identyfikowanie kości od strony promieniowej do łokciowej oraz korzystanie z kilku płaszczyzn rekonstrukcyjnych, zamiast opierania się na jednym przekroju. Pozwala to uniknąć typowych pomyłek w rozpoznawaniu złamań kości nadgarstka, które w konsekwencji mogą prowadzić do błędnej oceny urazu i niewłaściwego postępowania klinicznego.