Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Na tym obrazie USG jamy brzusznej łatwo popełnić kilka klasycznych pomyłek, jeśli nie patrzy się świadomie na echogeniczność, kształt i relacje anatomiczne. Nerka w badaniu ultrasonograficznym ma charakterystyczny kształt fasoli, z wyraźnie zróżnicowaną korą i rdzeniem. Jest strukturą bardziej złożoną echogenicznie: kora jest średnioechogeniczna, rdzeń bardziej hipoechogeniczny, a zatoka nerkowa jasna, hiperechogeniczna. Nie jest to jednorodna, czarna przestrzeń jak na obrazie. Poza tym nerka leży głębiej i zwykle nie przylega tak ściśle do przedniej ściany brzucha w standardowej projekcji podżebrowej. Wątroba z kolei ma drobnoziarnistą, jednorodną echogeniczność i wypełnia większość prawego górnego kwadrantu. Na prezentowanym obrazie wątroba jest tłem, a nie strukturą wskazaną strzałką – widać ją jako szarą tkankę miąższową otaczającą bezechowy pęcherzyk. Typowym błędem jest uznanie ciemnej, bezechowej przestrzeni w wątrobie za naczynie żylne lub fragment miąższu narządu, ale naczynia mają cienkie ściany i zwykle łączą się z innymi strukturami rurowymi, a tu widzimy zamkniętą, workowatą jamę. Ogon trzustki jest położony wyżej i bardziej do lewej, blisko śledziony, a sam gruczoł trzustkowy jest narządem litym, o drobnoziarnistej, nieco jaśniejszej echostrukturze, bez dużej bezechowej jamy. Mylenie go z pęcherzykiem żółciowym wynika często z braku orientacji co do projekcji i poziomu skanu. Z mojego doświadczenia typowy schemat błędu wygląda tak: widzę czarną przestrzeń – myślę „nerka” albo „naczynie”. Tymczasem kluczem jest analiza: czy to struktura workowata czy rurowa, czy ma własną ścianę, czy jest w loży pęcherzyka, jak wygląda otoczenie. Dobre praktyki w diagnostyce obrazowej mówią jasno: zawsze trzeba oceniać narząd w co najmniej dwóch płaszczyznach i w kontekście anatomii topograficznej, a nie na podstawie jednego „wrażenia” z pojedynczej klatki.