Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Question

Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Kategorie: Diagnostyka elektromedyczna

Na podstawie zapisu badania audiometrycznego rozpoznano u pacjenta uszkodzenie słuchu

Ilustracja do pytania z kwalifikacji MED.08

Rozpoznanie „przewodzeniowe uszkodzenie słuchu ucha prawego” idealnie pasuje do przedstawionego audiogramu. Na wykresie widać, że progi przewodnictwa kostnego dla ucha prawego (linia przerywana) mieszczą się w normie, w okolicy 0–10 dB HL w całym badanym zakresie częstotliwości, natomiast progi przewodnictwa powietrznego (linia ciągła z kropkami) są wyraźnie podwyższone – około 30–40 dB HL. Taka sytuacja, czyli prawidłowe przewodnictwo kostne przy pogorszonym przewodnictwie powietrznym, tworzy tzw. lukę powietrzno–kostną (air–bone gap). W audiometrii przyjmuje się, że luka ≥ 15 dB, obecna w kilku częstotliwościach, jest typowa dla niedosłuchu przewodzeniowego. Z mojego doświadczenia to właśnie ta luka jest najbardziej charakterystycznym, podręcznikowym objawem. W uchu lewym natomiast zarówno przewodnictwo powietrzne, jak i kostne są w granicach normy, więc nie ma podstaw, by mówić o niedosłuchu. W praktyce technika medycznego interpretacja takiego badania ma konkretne konsekwencje. Niedosłuch przewodzeniowy sugeruje problem w uchu zewnętrznym lub środkowym: zalegająca woskowina, płyn w jamie bębenkowej, perforacja błony bębenkowej, otoskleroza, dysfunkcja kosteczek słuchowych itp. W dobrych standardach postępowania po takim wyniku zaleca się dokładne badanie otoskopowe, ewentualnie tympanometrię oraz konsultację laryngologiczną. Często po usunięciu przeszkody przewodzeniowej (np. woskowiny, wysięku) progi słuchu wracają do normy, co widać potem w kontrolnym audiogramie. Warto też pamiętać o prawidłowym maskowaniu ucha przeciwnego podczas badania przewodnictwa kostnego, żeby wynik rzeczywiście dotyczył badanego ucha. W tym zapisie nie ma cech niedosłuchu odbiorczego (brak podwyższonych progów kostnych), ani mieszanych, więc klasyfikacja jest dość jednoznaczna i zgodna z zasadami diagnostyki audiometrycznej. Moim zdaniem to jedno z tych badań, gdzie schemat interpretacji jest bardzo klarowny: kostne dobre – powietrzne złe – myślimy przewodzeniowo, zawsze po stronie, gdzie jest luka.

Analizując to audiogram, łatwo popełnić kilka typowych błędów interpretacyjnych. Najczęstszy z nich to automatyczne kojarzenie każdego obniżenia progów słuchu z uszkodzeniem odbiorczym, czyli ślimakowym lub nerwowym. Tymczasem kluczową zasadą w audiometrii tonalnej jest porównanie przewodnictwa powietrznego z kostnym. Jeśli oba tory są podwyższone w podobnym stopniu, bez wyraźnej luki między nimi, wtedy rzeczywiście myśli się o niedosłuchu odbiorczym. W tym badaniu sytuacja wygląda inaczej: przewodnictwo kostne dla ucha prawego jest w normie, a przewodnictwo powietrzne wyraźnie gorsze, co jednoznacznie przemawia za niedosłuchem przewodzeniowym, a nie odbiorczym. Błędne wskazanie uszkodzenia odbiorczego ucha prawego wynika zwykle z nieuwzględnienia tej luki powietrzno–kostnej. Ktoś patrzy tylko na to, że kropki po stronie prawej leżą niżej, więc „na oko” wydaje się, że jest to uszkodzenie ślimaka. Jednak gdyby ślimak lub nerw słuchowy były uszkodzone, podwyższone byłyby również progi przewodnictwa kostnego. W dobrze prowadzonej diagnostyce zawsze sprawdza się, czy linia kostna jest przesunięta w dół. Tu tak nie jest. Z kolei odpowiedzi sugerujące uszkodzenie ucha lewego ignorują fakt, że audiogram dla tego ucha pokazuje progi zarówno powietrzne, jak i kostne w granicach normy, bez luki i bez istotnego obniżenia czułości. To typowy przykład sytuacji, w której wzrok może mylić, jeśli nie patrzy się na wartości w dB HL i nie porównuje dwóch rodzajów przewodnictwa. W uchu lewym nie ma ani cech niedosłuchu przewodzeniowego (brak luki), ani odbiorczego (brak podwyższonych progów kostnych). Moim zdaniem warto wyrobić sobie prosty schemat: najpierw określamy, które ucho jest gorsze, potem patrzymy na przewodnictwo kostne. Jeżeli kostne jest prawidłowe, a powietrzne obniżone – mamy niedosłuch przewodzeniowy. Jeżeli oba są obniżone podobnie – niedosłuch odbiorczy. Jeżeli kostne też jest podwyższone, ale lepsze niż powietrzne – niedosłuch mieszany. Trzymanie się tej procedury bardzo ogranicza ryzyko błędnej interpretacji i jest zgodne z dobrymi praktykami w diagnostyce elektromedycznej, szczególnie w audiometrii tonalnej.

Answer 1

A. przewodzeniowe ucha prawego.

Answer 2

B. przewodzeniowe ucha lewego.

Answer 3

C. odbiorcze ucha prawego.

Answer 4

D. odbiorcze ucha lewego.

Na podstawie zapisu badania audiometrycznego rozpoznano u pacjenta uszkodzenie słuchu

Odpowiedzi

Informacja zwrotna