Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Na tym typie radiogramu bardzo łatwo pomylić poszczególne kości stępu, zwłaszcza gdy patrzy się tylko na kształt, a nie na układ sąsiedztwa i typowe linie stawowe. Kość piętowa leży bardziej ku tyłowi (proksymalnie) i jest największą kością stępu; w projekcji AP/DP widać ją szeroko w tylnej części stopy, tworząc masywną podstawę dla reszty kości. Strzałka zdecydowanie nie wskazuje tej okolicy, tylko strukturę położoną bardziej dystalnie. Kość skokowa z kolei znajduje się nad kością piętową, bliżej stawu skokowego, i w standardowej projekcji AP stopy jest częściowo przykryta przez inne struktury, zwykle słabiej czytelna niż kości dalszego stępu; nie leży też bezpośrednio przy podstawach IV i V kości śródstopia, więc lokalizacja na zdjęciu od razu ją wyklucza. Częsty błąd polega na braniu każdej kości położonej centralnie za kość łódkowatą. Kość łódkowata rzeczywiście leży w środkowej części stępu, ale bardziej przyśrodkowo, pomiędzy kością skokową a trzema kośćmi klinowatymi. Jej kontur na projekcji AP jest bardziej wydłużony przyśrodkowo, a nie tak boczny i "kostkowaty" jak w przypadku kości sześciennej. Tymczasem kość sześcienna tworzy boczny filar stopy i łączy się z kością piętową od tyłu oraz z IV i V kością śródstopia od przodu. Jeżeli ktoś patrzy głównie na kształt, a nie na relacje stawowe, łatwo o pomyłkę. Dobrą praktyką przy analizie RTG stopy jest zawsze prześledzenie ciągłości łuków stępu: przyśrodkowego (skokowa–łódkowata–klinowate–I–III śródstopie) oraz bocznego (piętowa–sześcienna–IV–V śródstopie). Dzięki temu od razu widać, że wskazana kość to element bocznego łuku, czyli właśnie kość sześcienna, a nie piętowa, skokowa czy łódkowata. Takie systematyczne podejście bardzo ogranicza typowe błędy rozpoznawcze w diagnostyce obrazowej stopy.