Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

To zadanie dobrze pokazuje, jak łatwo na podstawowym radiogramie barku pomylić patologię z obrazem prawidłowym. Wiele osób, widząc dość skomplikowaną anatomię barku, od razu doszukuje się zwichnięcia, szczególnie gdy głowa kości ramiennej wydaje się lekko przesunięta względem panewki. Tymczasem w projekcji przednio-tylnej głowa rzadko kiedy wygląda jak idealnie centralnie „wciśnięta” w panewkę – jest to projekcja rzutowana, z nakładaniem się struktur, więc pewne pozorne przesunięcia są zupełnie fizjologiczne. W zwichnięciu przednim głowa kości ramiennej byłaby wyraźnie wysunięta ku przodowi i przyśrodkowo, najczęściej zlokalizowana poniżej wyrostka kruczego. W tylnym zwichnięciu widzielibyśmy charakterystyczne objawy, jak tzw. „lightbulb sign” czy utratę prawidłowego konturu przedniego. Na tym zdjęciu takich cech po prostu nie ma – relacja głowa–panewka jest zachowana, a łuk stawowy ciągły. Błędne rozpoznanie projekcji to drugi typowy problem. Barkowo-pachowa projekcja osiowa ma zupełnie inną geometrię: ramię jest odwiedzione, a promień pada z góry do dołu przez dół pachowy, dzięki czemu głowa kości ramiennej i panewka są widziane w prawie dokładnym rzucie osiowym. Tutaj mamy klasyczną projekcję AP: żebra nakładają się na obraz, obojczyk przebiega nad głową kości ramiennej, a panewka jest widoczna z boku, a nie „od góry”. Pomylenie tych projekcji wynika często z tego, że ktoś patrzy tylko na literkę „R” lub ogólny kształt barku, zamiast przeanalizować ustawienie kości i tor promienia. Z mojego doświadczenia dobrą praktyką jest zawsze zadanie sobie trzech pytań: czy przestrzeń stawowa jest równomierna, czy łuki korowe są ciągłe i czy projekcja zgadza się z ułożeniem żebrami i obojczyka. Jeśli te trzy elementy są spójne, to ryzyko błędnej interpretacji, jak w tym pytaniu, zdecydowanie maleje.