Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Na tym radiogramie kluczowa trudność polega na prawidłowym odróżnieniu kości śródręcza od paliczków oraz poprawnym „policzeniu” promieni dłoni od strony promieniowej do łokciowej. Wiele osób intuicyjnie skupia się na najbardziej zdeformowanych palcach i automatycznie przypisuje złamanie do paliczków, bo to one wizualnie kojarzą się z palcami. Tymczasem w obrazowaniu stosuje się precyzyjne nazewnictwo: kości śródręcza leżą bliżej nadgarstka, są dłuższe i tworzą swego rodzaju „trzon ręki”, natomiast paliczki to dalsze segmenty palców, oddzielone wyraźnymi szparami stawowymi od kości śródręcza. Błąd w interpretacji często wynika z pominięcia tych szpar stawowych – jeśli nie śledzimy uważnie przejścia przez staw śródręczno‑paliczkowy, łatwo przypisać linię złamania do niewłaściwej kości, np. do paliczka zamiast do śródręcza. Podobnie mylące bywa liczenie kości: I kość śródręcza należy do kciuka i ma inną budowę, jest krótsza i ustawiona bardziej skośnie, przez co część osób błędnie zakłada, że uszkodzone są I i V promień, gdy w rzeczywistości linie złamań przebiegają przez środkowe kości śródręcza. Dobra praktyka w diagnostyce obrazowej polega na konsekwentnym liczeniu od strony promieniowej (kciuka) do łokciowej oraz na identyfikowaniu kolejno: kości nadgarstka, podstaw śródręcza, trzonów śródręcza, głów śródręcza i dopiero dalej paliczków bliższych, środkowych i dalszych. Z mojego doświadczenia wynika, że pomyłki w tego typu zadaniach biorą się też z patrzenia na „ogólny kształt” zamiast na ciągłość kory kości. Jeżeli przerwana jest ciągłość w obrębie trzonu śródręcza, a staw śródręczno‑paliczkowy pozostaje zachowany, nie ma podstaw, by rozpoznawać złamanie paliczków. Dlatego odpowiedzi wskazujące na paliczki lub na inne promienie śródręcza są merytorycznie nieprawidłowe – ignorują anatomiczny układ struktur widocznych na RTG i podstawowe zasady systematycznej oceny zdjęcia ręki.