Prawidłowo wskazana została nasada dalsza kości promieniowej. Na zdjęciu AP nadgarstka wyraźnie widać, że linia złamania przebiega w obrębie przynasady/nasady dystalnej kości promieniowej, tuż powyżej powierzchni stawowej promieniowo-nadgarstkowej. To typowa lokalizacja urazu w okolicy nadgarstka – w praktyce często nazywana złamaniem dalszej nasady kości promieniowej (np. złamanie Collesa lub Smitha, zależnie od przemieszczenia). Kość promieniowa leży po stronie kciuka, ma szerszą, rozbudowaną nasadę dalszą, która tworzy główną część panewki dla kości nadgarstka. Na standardowych projekcjach RTG (AP i bocznej) ocenia się ciągłość warstwy korowej, zarys beleczkowania, kąt nachylenia powierzchni stawowej oraz ewentualne przemieszczenia odłamów. Z mojego doświadczenia, w diagnostyce takich złamań ważne jest zwrócenie uwagi na linię stawu promieniowo-łokciowego dalszego oraz wysokość kości promieniowej względem łokciowej (tzw. ulnar variance). W codziennej pracy technika i lekarza radiologa trzymamy się zasady: zawsze najpierw identyfikujemy orientację zdjęcia (strona promieniowa/łokciowa), potem porównujemy szeroką, bloczkowatą nasadę dalszą promieniowej z dużo mniejszą nasadą dalszą łokciowej. Dzięki temu łatwiej uniknąć pomyłek. W dobrych praktykach przy podejrzeniu złamania dalszej nasady kości promieniowej wykonuje się co najmniej dwie prostopadłe projekcje, a przy wątpliwościach dokładniejsze badanie (np. TK) – zwłaszcza jeśli złamanie wchodzi do powierzchni stawowej. Warto też pamiętać, że takie złamania są bardzo częste po upadku na wyprostowaną rękę, szczególnie u osób starszych z osteoporozą, więc umiejętność ich szybkiej i pewnej identyfikacji na RTG jest kluczowa w praktyce.
Na tym radiogramie bardzo łatwo o klasyczną pomyłkę anatomiczną: zamianę kości promieniowej z łokciową lub pomylenie nasady bliższej z dalszą. W projekcji AP nadgarstka widzimy głównie okolice stawu promieniowo-nadgarstkowego, czyli segment dystalny przedramienia. To oznacza, że patrzymy na nasady dalsze kości promieniowej i łokciowej, a nie na ich końce bliższe, które znajdują się przy stawie łokciowym i na takim zdjęciu w ogóle nie byłyby widoczne. Jeśli ktoś zaznacza odpowiedź związaną z nasadą bliższą, to w praktyce oznacza, że nie powiązał obrazu z prawidłowym regionem anatomicznym – tu nie ma łokcia, tylko nadgarstek. Kolejny częsty błąd to pomylenie kości promieniowej z łokciową. Na obrazie RTG kość promieniowa po stronie kciuka ma szeroką, masywną nasadę dalszą, która tworzy główną powierzchnię stawową dla kości nadgarstka. Kość łokciowa po stronie małego palca kończy się znacznie mniejszą nasadą dalszą, z wyraźnym wyrostkiem rylcowatym, która nie wchodzi tak szeroko w skład powierzchni stawowej nadgarstka. Złamanie widoczne na zdjęciu obejmuje właśnie tę szeroką, dystalną część kości – czyli promieniową, a nie łokciową. W praktyce klinicznej złamania dalszej nasady kości łokciowej oczywiście się zdarzają, ale zwykle towarzyszą złamaniom dalszej nasady kości promieniowej, a linie złamania i przemieszczenia wyglądają wtedy inaczej i są zlokalizowane bardziej przyśrodkowo. Mylenie stron (promieniowa vs łokciowa) wynika często z nieuwagi przy analizie projekcji – dobrą metodą jest zawsze najpierw zorientować się, gdzie jest kciuk, a dopiero potem opisywać zmiany. Dodatkowo trzeba pamiętać o prostym schemacie: dalsze nasady widzimy przy nadgarstku, bliższe – przy łokciu. Jeżeli więc na obrazie widać kości nadgarstka, to automatycznie odpadają odpowiedzi mówiące o nasadzie bliższej. Tego typu drobne, ale systematyczne zasady naprawdę porządkują myślenie przy interpretacji RTG i pozwalają unikać takich nietrafionych rozpoznań.