Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Na obrazie przedstawiono klasyczną urografię dożylną, a nie angiografię ani badanie w tomografii komputerowej. Typowym błędem jest automatyczne kojarzenie każdego zdjęcia z kontrastem w okolicy nerek z angiografią nerkową. W angiografii kluczowe są naczynia: tętnica nerkowa, jej gałęzie korowe, łukowate, segmentalne. Środek cieniujący wypełnia światło tętnic, a obraz ma charakter „drzewkowaty”, bardzo bogaty w drobne rozgałęzienia. Tutaj tego nie ma – zamiast sieci naczyń widzimy gładko zarysowane kielichy, miedniczki i ciągły przebieg moczowodów aż do pęcherza. To jest układ zbiorczy, nie naczyniowy. Drugi typowy błąd to mylenie klasycznego RTG z urografią TK tylko dlatego, że pojawia się kontrast w drogach moczowych. W tomografii komputerowej obraz zawsze ma charakter przekrojowy, warstwowy, z widocznymi strukturami w poprzecznych skanach, a często dochodzą rekonstrukcje 3D lub MPR. Tutaj natomiast mamy jedną projekcję przednio‑tylną, bez widocznych „plastrów” czy różnic grubości warstw. To po prostu zdjęcie przeglądowe z utrwaloną fazą wydzielniczą kontrastu. W klasycznej urografii dożylnej wykonuje się serię takich zdjęć w różnych odstępach czasu, żeby ocenić nerkę, moczowody i pęcherz. Moim zdaniem najprościej odróżnić te badania, patrząc właśnie na to, co jest najlepiej uwidocznione: naczynia – myśl o angiografii, światło dróg moczowych – myśl o urografii, obrazy warstwowe z opisem okien, rekonstrukcje – to raczej TK. W praktyce zawodowej takie rozróżnianie jest ważne, bo od poprawnego zidentyfikowania metody zależy dalsza interpretacja obrazu i właściwe wnioski diagnostyczne.