Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Na przedstawionym fragmencie EKG widać pojedynczy cykl z wyraźnym zespołem QRS pośrodku oraz dwa niższe, zaokrąglone załamki po jego bokach. Typowy błąd polega na myleniu załamka P z T albo doszukiwaniu się tu załamka U, który w standardowym zapisie często w ogóle nie jest widoczny lub jest bardzo dyskretny. W zapisie prawidłowym najpierw pojawia się załamek P, potem zespół QRS, a po nim odcinek ST i załamek T. Załamek P zawsze poprzedza zespół QRS i odpowiada depolaryzacji przedsionków. Jest stosunkowo niski, ma łagodnie zaokrąglony kształt i występuje w stałym odstępie przed każdym kompleksem QRS w rytmie zatokowym. Załamek T natomiast pojawia się po zespole QRS i odcinku ST, jest zwykle szerszy niż P, często trochę wyższy i opisuje repolaryzację komór. Błędne odpowiedzi wynikają z odwrócenia tej kolejności albo z przypisania któregoś z załamków jako U. W praktyce klinicznej załamek U, jeśli w ogóle jest widoczny, pojawia się po załamku T, ma bardzo małą amplitudę i nie jest tak wyraźny jak na schemacie. Przypisywanie oznaczenia „1” do T lub U ignoruje podstawową sekwencję elektrycznej aktywności serca: najpierw przedsionki (P), potem komory (QRS), a na końcu ich repolaryzacja (T). Moim zdaniem często myli tu fakt, że oba załamki są podobnie zaokrąglone, ale kluczowe jest położenie względem zespołu QRS. Dobra praktyka w diagnostyce elektromedycznej polega na tym, żeby zawsze zaczynać analizę od zidentyfikowania P przed każdym QRS i T po każdym QRS. Dopiero później, w bardziej zaawansowanej interpretacji, zastanawiamy się, czy w ogóle widzimy załamek U, i czy ma on znaczenie diagnostyczne, np. w zaburzeniach elektrolitowych lub przy stosowaniu niektórych leków antyarytmicznych. Jeśli więc na schemacie przed wysokim, ostrym kompleksem QRS widzisz niski, zaokrąglony załamek, to zgodnie ze standardami EKG będzie to P, a analogiczny załamek po QRS – to T, a nie U.