Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Na tym obrazie łatwo się pomylić, bo scyntygrafia wygląda zupełnie inaczej niż klasyczne RTG czy USG. Typowym błędem jest szukanie narządów jamy brzusznej tak, jak na tomografii komputerowej, zamiast skupić się na tym, które struktury fizjologicznie gromadzą dany radiofarmaceutyk. W badaniach nerkowych radioznacznik jest filtrowany lub wydalany przez nerki i dlatego to właśnie one świecą najbardziej w górnej części obrazu, a w dolnej zwykle widać pęcherz moczowy. Trzustka w medycynie nuklearnej nie jest standardowo obrazowana zwykłymi radiofarmaceutykami nerkowymi, więc nie powinna dawać tak wyraźnego, symetrycznego wychwytu po obu stronach kręgosłupa. Jej położenie jest też bardziej centralne i do przodu, a nie bocznie. Z kolei wątroba na typowych scyntygrafiach (np. wątroba‑śledziona) zajmuje dużą przestrzeń w prawej górnej części jamy brzusznej, tworząc jedno rozległe ognisko wychwytu, a nie dwa oddzielne, fasolowate kształty. Śledziona, jeśli jest obrazowana, leży bardziej po lewej stronie, pojedynczo, i również nie ma takiego typowego „nerkowego” kształtu ani symetrii. Częstym błędem myślowym jest też utożsamianie najjaśniejszego ogniska z „największym” lub „najważniejszym” narządem, bez sprawdzenia topografii i rodzaju badania. W medycynie nuklearnej kluczowe jest zawsze pytanie: jaki radiofarmaceutyk podano i jaki układ ma być oceniany. W tym przypadku układ moczowy i wydalanie przez nerki są oczywiste, dlatego poprawna identyfikacja wskazanego narządu jako nerki jest jedyną logiczną i zgodną z zasadami interpretacji scyntygramów.