Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W scyntygrafii tarczycy podstawą prawidłowej interpretacji jest rozumienie, czym różni się guzek „zimny” od „gorącego” oraz gdzie dokładnie w projekcji AP znajdują się poszczególne części gruczołu. Guzek zimny to obszar obniżonego lub całkowicie braku wychwytu radioznacznika, czyli miejsce, które na obrazie wygląda na „dziurę” albo wyraźnie ciemniejszą strefę na tle prawidłowo gromadzącego miąższu. W przedstawionym badaniu widać raczej ognisko wzmożonej aktywności – intensywne, centralne, jaśniejsze – a nie ubytek, więc interpretowanie go jako guzka zimnego jest merytorycznie błędne. Często spotykanym schematem myślowym jest założenie, że „zimny” to po prostu mniej kolorowy, a „gorący” bardziej kolorowy, bez odniesienia do reszty tarczycy. Tymczasem zawsze porównujemy dany obszar z tłem narządu, a nie z tłem całego obrazu. Kolejna pułapka to pomylenie strony. W projekcji AP (przednio–tylnej) standardowo prawa strona pacjenta znajduje się po lewej stronie obrazu, ale w medycynie nuklearnej często stosuje się oznaczenia lub markery, które to ułatwiają. Brak uwagi na opis projekcji i oznaczenia anatomiczne powoduje błędne lokalizowanie guzka do lewego zamiast prawego płata. W dobrych praktykach interpretacji scyntygramów zawsze zwraca się uwagę na: położenie tchawicy jako punktu odniesienia, kształt typowej „motylkowatej” tarczycy i symetrię intensywności obu płatów. Jeśli któryś płat jest wyraźnie jaśniejszy, a w nim znajduje się jeszcze bardziej intensywne ognisko, mówimy o guzku gorącym w tym właśnie płacie. Uparte trzymanie się wyobrażenia, że każdy wyraźny guzek to od razu zmiana zimna albo że prawa i lewa strona na ekranie pokrywają się z prawą i lewą stroną ciała, prowadzi do systematycznych pomyłek. Moim zdaniem warto wyrobić sobie nawyk: najpierw lokalizacja (prawy/lewy płat w kontekście projekcji), potem charakter wychwytu (gorący/zimny), dopiero na końcu wnioski kliniczne.