Prawidłowo rozpoznałeś, że na ilustracji pokazano ułożenie pacjenta do wykonania zdjęcia rentgenowskiego całej stopy. Stopa jest oparta podeszwą na kasecie, palce są swobodnie wyprostowane, a oś promienia głównego (strzałka) jest skierowana mniej więcej na środkową część podeszwy, w okolice łuku podłużnego. To jest typowe ułożenie do projekcji AP (dorso–plantarnej) stopy, stosowanej rutynowo w radiologii. W standardach opisujących technikę badania RTG stopy przyjmuje się, że promień centralny przechodzi przez środek stopy, tak aby na jednym obrazie ocenić paliczki, kości śródstopia, stawy śródstopno‑paliczkowe, kość skokową, piętową oraz część stawów stępu. Chodzi o kompleksową ocenę całej stopy, a nie tylko jednego jej fragmentu. W praktyce klinicznej taka projekcja jest wykorzystywana m.in. przy urazach (podejrzenie złamań śródstopia, paliczków, urazów stawu Lisfranca), przy deformacjach (płaskostopie, hallux valgus), w kontroli pooperacyjnej po zespoleniach kostnych czy przy ocenie zmian zwyrodnieniowych i reumatycznych. Moim zdaniem kluczowe jest tu rozumienie, że przy projekcji stopy pacjent leży lub siedzi, a stopa spoczywa podeszwą na kasecie, dzięki czemu uzyskujemy obraz zbliżony do warunków obciążenia fizjologicznego. W odróżnieniu od zdjęć celowanych na kość piętową lub palce, tutaj nie rotujemy istotnie stopy ani nie ustawiamy jej w skrajnych zgięciach. Dobra praktyka techniczna wymaga też prawidłowego kolimowania – obejmujemy całą stopę, ale ograniczamy pole, aby zminimalizować dawkę promieniowania. Dodatkowo należy pamiętać o oznaczeniu strony (L/P) oraz stabilnym ułożeniu, żeby uniknąć poruszenia i rozmycia obrazu. Takie nawyki bardzo ułatwiają późniejszą interpretację zdjęcia przez lekarza radiologa lub ortopedę.
Na zdjęciu widać pozycję typową dla badania całej stopy, ale bardzo łatwo pomylić ją z ułożeniem do zdjęcia palców, śródstopia czy nawet kości piętowej. To dość częsty błąd wśród osób zaczynających naukę technik obrazowania, bo skupiają się na jednym fragmencie anatomicznym, a nie na całości projekcji i przebiegu promienia centralnego. Przy badaniu kości piętowej stosuje się zwykle projekcje boczne lub osiowe (plantarno–dorsalne albo dorso–plantarne), gdzie pięta jest wyraźnie wyizolowana, a stopa ustawiona w zgięciu grzbietowym lub specjalnie podparta. Na prezentowanej ilustracji nie ma takiego ustawienia – nie ma silnego zgięcia grzbietowego, nie ma też wyraźnego celowania wyłącznie w piętę, tylko w centralną część podeszwy, co od razu sugeruje szerszy zakres badania. Jeśli ktoś zaznaczył palce stopy, to zwykle wynika to z myślenia: "na zdjęciu widać głównie palce, więc pewnie chodzi o palce". Tymczasem przy celowanych zdjęciach palców stosuje się inne, bardziej precyzyjne ustawienia – np. osobne ułożenie dla palucha, często z lekką rotacją, innym kątem promienia i mniejszym zakresem kolimacji, tak żeby szczegółowo pokazać stawy międzypaliczkowe. Podobnie ze śródstopiem: zdjęcia celowane na śródstopie wykonuje się tak, aby najlepiej uwidocznić kości śródstopia i stawy Lisfranca, najczęściej z odpowiednim kątem nachylenia promienia centralnego i dokładnym ograniczeniem pola. Na ilustracji pole obrazowania obejmuje całą stopę, a nie tylko część dystalną czy środkową, co jest typowe dla standardowego RTG stopy. Moim zdaniem główny błąd myślowy polega tutaj na utożsamianiu widocznego fragmentu anatomicznego z celem badania, zamiast analizować całą technikę: ułożenie, przebieg promienia, zakres kolimacji i to, co docelowo ma oceniać lekarz. W praktyce technika radiologiczna zakłada, że jeżeli celem jest jeden segment (np. pięta, palce), to pozycjonowanie jest wyraźnie bardziej specyficzne i lokalne, a nie tak ogólne jak w projekcji całej stopy.