Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W anatomii nadgarstka na obrazach MR bardzo łatwo pomylić poszczególne kości szeregu bliższego i dalszego, szczególnie jeśli nie ma się jeszcze wyrobionego nawyku „orientowania się” od strony kości promieniowej i patrzenia na relacje przestrzenne. Strzałka na tym obrazie wskazuje kość położoną centralnie w szeregu bliższym, czyli kość księżycowatą. Błąd często polega na tym, że patrząc na kształt i położenie, ktoś automatycznie przypisuje ją do kości łódeczkowatej, bo ta również leży w szeregu bliższym i ma w miarę podłużny kształt. Tymczasem kość łódeczkowata jest wyraźnie bardziej promieniowo, bliżej kciuka, i na przekrojach czołowych częściej widzimy ją jako strukturę przylegającą do wyrostka rylcowatego kości promieniowej. Kość haczykowata to już zupełnie inna historia – należy do szeregu dalszego i leży po stronie łokciowej, bardziej dystalnie, z charakterystycznym wyrostkiem haczykowatym, który najlepiej widać w projekcjach poprzecznych oraz na RTG w projekcji skośnej lub osiowej kanału nadgarstka. W tej lokalizacji, jak na obrazie, kość haczykowata po prostu nie ma prawa się znaleźć. Z kolei kość główkowata jest największą kością szeregu dalszego, położoną centralnie, ale zawsze bardziej dystalnie niż księżycowata, niejako „wciśnięta” między trzecią kość śródręcza a szereg bliższy. Typowy błąd myślowy to patrzenie tylko na kształt kości, bez uwzględnienia jej relacji do kości promieniowej i układu dwóch szeregów nadgarstka. Dobra praktyka w diagnostyce obrazowej mówi: najpierw lokalizacja względem kości promieniowej (promieniowo–łokciowo, bliżej–dalej), potem dopiero identyfikacja kształtu. W MR, zwłaszcza w sekwencjach T1 w płaszczyźnie czołowej, warto „policzyć” kości: w szeregu bliższym od strony promieniowej łódeczkowata, księżycowata, trójgraniasta, grochowata; w dalszym – czworoboczna większa, czworoboczna mniejsza, główkowata, haczykowata. Trzymanie się tej logiki znacząco ogranicza ryzyko pomyłek przy opisie badań i przygotowuje do bardziej zaawansowanej oceny niestabilności więzadłowych nadgarstka.