Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Na przedstawionym obrazie TK łatwo pomylić zarówno rodzaj zatoki, jak i płaszczyznę przekroju, jeśli patrzy się tylko „na szybko” na jedną ciemną jamę kostną. Podstawowy błąd polega zwykle na tym, że ktoś szuka zatoki czołowej tam, gdzie widać zatokę szczękową, albo myli przekrój czołowy ze strzałkowym. Warto to sobie raz porządnie uporządkować. Zatoka czołowa leży w kości czołowej, nad oczodołami, bliżej sklepienia czaszki. Na obrazie, który analizujemy, strzałka wskazuje strukturę położoną bocznie i niżej, w obrębie szczęki, tuż obok jamy nosowej. To typowa lokalizacja zatoki szczękowej, a nie czołowej. Gdyby to była zatoka czołowa, widzielibyśmy ją wyżej, a jej zarys byłby bardziej „nad oczami”, w górnej części pola obrazowania. Drugi częsty problem to ocena płaszczyzny skanu. Przekrój czołowy (koronalny) pokazuje twarz jakbyśmy patrzyli na pacjenta z przodu: widoczne są obie strony jednocześnie, przegroda nosa biegnie pionowo pośrodku, a oczodoły układają się symetrycznie po lewej i prawej. W przekroju strzałkowym widzielibyśmy natomiast jedną połowę twarzy – obraz byłby „z boku”, bez lustrzanego układu obu oczodołów. Jeśli ktoś zaznacza odpowiedź z przekrojem strzałkowym, to zwykle wynika z automatycznego skojarzenia: "widać profil zatoki, więc pewnie strzałkowy". Tymczasem standardy interpretacji TK zatok uczą, że koronalne skany są podstawowe i to właśnie one najczęściej pojawiają się w zadaniach testowych. Moim zdaniem najlepiej wyrobić sobie nawyk: sprawdź, czy widzisz obie strony twarzy symetrycznie – jeśli tak, to prawie na pewno jest to przekrój czołowy. Dopiero potem zastanów się, która zatoka leży w takiej lokalizacji względem jamy nosowej i oczodołów. Taka kolejność myślenia mocno ogranicza ryzyko pomyłek przy klasyfikowaniu zatok na obrazach TK.