Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Na tym radiogramie łatwo jest się pomylić, bo kilka kości stępu leży blisko siebie i w projekcji bocznej częściowo się nakłada. Wiele osób intuicyjnie zaznacza kość sześcienną, bo kojarzy ją z boczną częścią stopy, a na zdjęciu widzą jakąś kość „bardziej z boku” i od razu to z nią łączą. Problem w tym, że kość sześcienna leży bardziej bocznie i dystalnie, w pobliżu podstaw kości śródstopia IV–V, i w klasycznej bocznej projekcji stawu skokowego zwykle nie jest tak wyraźnie eksponowana jak kość łódkowata leżąca bezpośrednio przed głową kości skokowej. Innym typowym błędem jest mylenie kości łódkowatej z kością grochowatą. Kość grochowata w ogóle nie należy do stępu, tylko do nadgarstka – jest to mała, trzeszczkowata kość po stronie łokciowej dłoni, związana z ścięgnem mięśnia zginacza łokciowego nadgarstka. Na zdjęciu stawu skokowego po prostu nie da się jej zobaczyć, bo anatomicznie jest w zupełnie innej okolicy ciała. Wybór odpowiedzi z kością grochowatą wynika raczej z mylenia nazw niż z analizy obrazu. Pojawia się też czasem odpowiedź „kość łódeczkowata”, co jest mieszaniem terminologii: w obrębie kończyny górnej mamy kość łódeczkowatą (scaphoideum) w nadgarstku, a w obrębie stopy – kość łódkowatą (naviculare). Na radiogramie stawu skokowego nie oceniamy kości łódeczkowatej, tylko właśnie łódkowatą, więc użycie tej nazwy w tym kontekście jest po prostu anatomicznie niepoprawne. Z mojego doświadczenia największy problem sprawia właśnie odróżnienie kości łódkowatej stopy od kości łódeczkowatej ręki – nazwy są podobne, ale lokalizacja i obraz radiologiczny zupełnie inne. Dobre podejście w praktyce to zawsze najpierw zlokalizować kość skokową, potem jej głowę, a następnie sprawdzić, która kość leży bezpośrednio przed nią – i to jest kość łódkowata. Taka systematyczna analiza, zgodna z zaleceniami opisów RTG w ortopedii i radiologii, znacząco ogranicza ryzyko pomyłek terminologicznych i lokalizacyjnych. W egzaminach i w pracy zawodowej liczy się właśnie takie spokojne, krok po kroku prześledzenie anatomii, a nie strzelanie odpowiedzi na podstawie podobnie brzmiących nazw.