Na zaznaczonym zdjęciu bocznym odcinka lędźwiowo‑krzyżowego strzałka wskazuje na przestrzeń międzytrzonową L5–S1, która jest wyraźnie zwężona i ma nieregularne zarysy. To właśnie typowy obraz dyskopatii L5–S1 w radiogramie: zmniejszona wysokość szpary międzykręgowej, czasem z lekką sklerotyzacją blaszek granicznych i początkiem tworzenia osteofitów. W RTG nie widzimy samego krążka międzykręgowego (bo to tkanka miękka), tylko jego „cień pośredni” – czyli szerokość szpary międzytrzonowej. Jeśli krążek degeneruje, odwodni się i „siada”, to szpara się zwęża. Moim zdaniem to jedno z ważniejszych pojęć w praktycznej ocenie bocznych zdjęć kręgosłupa: zawsze patrzymy porównawczo na wysokość sąsiednich przestrzeni, ciągłość zarysu płytek granicznych, obecność osteofitów i ewentualne niestabilności. W codziennej pracy technika elektroradiologii dobrze jest od razu podczas wykonywania projekcji bocznej L‑S ocenić, czy przestrzeń L5–S1 jest prawidłowo uwidoczniona – często wymaga to lekkiej korekty ustawienia pacjenta (np. uniesienia kończyny dolnej, zmiany kąta lampy), bo inaczej przestrzeń może być „nakryta” strukturami kości krzyżowej. Standardy opisowe (wg typowych schematów radiologicznych) zalecają, żeby w opisie jasno ocenić: wysokość przestrzeni L5–S1, zarysy blaszek granicznych, ewentualne osteofity i podejrzenie konfliktu korzeniowego, który później dokładniej weryfikuje się w TK lub MR. W praktyce, jeśli na RTG widoczna jest taka dyskopatia L5–S1, pacjent często kierowany jest dalej na rezonans magnetyczny w celu oceny przepukliny jądra miażdżystego i ucisku na worek oponowy. Warto też zapamiętać, że dyskopatia na poziomie L5–S1 jest jedną z najczęstszych lokalizacji zmian zwyrodnieniowo‑dyskopatycznych, co też dobrze widać statystycznie w pracowniach obrazowych.
Obraz przedstawia boczne zdjęcie RTG przejścia lędźwiowo‑krzyżowego, a strzałka wskazuje na wyraźnie zwężoną przestrzeń międzytrzonową L5–S1. Typowy błąd przy interpretacji takich radiogramów polega na myleniu zmian dyskopatycznych z patologią łuku kręgu lub z kręgozmykiem. Kręgozmyk L5 względem S1 rozpoznaje się na podstawie przemieszczenia trzonu kręgu do przodu w stosunku do kości krzyżowej, oceniając tzw. linię Fergusona albo podział trzonu S1 na cztery równe części. Na prawidłowo opisanym zdjęciu w kręgozmyku widzimy „ześlizgnięcie” się całego trzonu, a nie tylko zmianę szerokości szpary międzykręgowej. Tutaj tego nie ma – położenie trzonów względem siebie jest zachowane, nie ma typowego „step-off” na krawędziach trzonów. Często też mylone jest przerwanie ciągłości łuku z samą degeneracją krążka. Przerwanie łuku (spondyloliza) lokalizuje się w części międzywyrostkowej łuku, w tzw. pars interarticularis, a najlepiej uwidacznia się je w projekcjach skośnych, gdzie opisowo mówi się o „obroży na psie” w odcinku lędźwiowym. Na zdjęciu bocznym, szczególnie tak jak tutaj, nie ma wyraźnego obrazu przerwania łuku – zamiast tego widoczna jest zmiana w obrębie przestrzeni międzytrzonowej. Rozszczep łuku, czyli swoisty ubytek lub brak zrostu części łuku kręgowego, to wada wrodzona albo efekt przewlekłego uszkodzenia, i radiologicznie lokalizuje się zdecydowanie bardziej ku tyłowi, w okolicy nasad łuku, a nie między trzonami. Typowym błędem myślowym jest patrzenie tylko na strzałkę i szukanie „pęknięcia kości”, zamiast najpierw odpowiedzieć sobie na pytanie: czy zaznaczona struktura to kość, czy przestrzeń międzykręgowa. W dobrych praktykach oceny RTG kręgosłupa zawsze zaczyna się od identyfikacji poziomów (L4–L5, L5–S1), oceny wysokości wszystkich przestrzeni międzykręgowych, a dopiero później przechodzi do analizy łuków i ewentualnego kręgozmyku. Gdybyśmy stosowali taki uporządkowany schemat, pomyłki typu „przerwanie łuku zamiast dyskopatii” zdarzają się dużo rzadziej.