Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii
Zawód: Technik elektroradiolog
Kategorie: Diagnostyka obrazowa Fizyka medyczna
Nieostrość geometryczna obrazu rentgenowskiego zależy od
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Prawidłowo – klucz do zrozumienia nieostrości geometrycznej leży w wielkości ogniska optycznego lampy rentgenowskiej, czyli w praktyce w wielkości rzeczywistego ogniska anody. Im większe ognisko, tym większe „rozmycie” krawędzi struktur na obrazie, bo promienie wychodzą z większego obszaru, a nie z jednego punktu. Tworzy się wtedy tzw. półcień geometryczny. Dlatego w nowoczesnych aparatach RTG stosuje się małe ogniska (np. 0,6 mm, 1,0 mm) do badań wymagających wysokiej rozdzielczości, np. zdjęcia kości nadgarstka, stopy, zdjęcia zębowo-zębodołowe czy mammografia, gdzie standardy mówią wręcz o bardzo małych ogniskach, żeby dobrze pokazać drobne zwapnienia. Moim zdaniem warto zapamiętać prostą zasadę z praktyki: jeśli zależy nam na bardzo ostrym obrazie drobnych struktur, technik wybiera możliwie najmniejsze ognisko, jakie jeszcze „wytrzyma” wymaganą mAs, bez przegrzewania anody. Z kolei przy dużych polach, np. zdjęcie klatki piersiowej u dorosłego, często używa się większego ogniska, żeby nie przeciążyć lampy, kosztem lekkiego spadku ostrości, ale nadal akceptowalnego zgodnie z wytycznymi jakościowymi. Warto też kojarzyć, że nieostrość geometryczna zależy dodatkowo od odległości ognisko–błona (FDD) oraz odległości obiekt–błona: im większa odległość obiektu od detektora, tym większy półcień. Jednak w pytaniu pytają konkretnie, od czego zależy sama nieostrość geometryczna jako parametr aparatu – i tutaj decydująca jest właśnie wielkość ogniska optycznego, co jest klasycznym elementem fizyki medycznej i zasad wykonywania zdjęć RTG.