Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W tym zadaniu łatwo się pomylić, bo większość osób kojarzy „przekroje” ciała głównie z tomografią komputerową. To jest właśnie typowy błąd myślowy: skoro widzę warstwowy obraz, to od razu zakładam, że to TK. Tymczasem kluczowa jest nie sama forma przekroju, ale charakter obrazu – czyli jak wyglądają tkanki miękkie, kość i płyn. Na tomografii komputerowej kość jest bardzo jasna (wysoka gęstość), a różnice między chrząstką, więzadłami i łąkotkami są dużo słabiej widoczne, szczególnie bez rekonstrukcji w odpowiednich oknach. TK świetnie nadaje się do oceny urazów kostnych, złamań śródstawowych, planowania zabiegów ortopedycznych, ale nie jest metodą pierwszego wyboru do oceny struktur wewnątrzstawowych kolana. W odpowiedzi z kontrastem w TK pojawia się dodatkowe nieporozumienie: kontrast jodowy do TK stosuje się głównie w badaniach narządów miąższowych, naczyń, ewentualnie w artrografii TK, ale to są raczej sytuacje szczególne, a nie standard przy rutynowej ocenie stawu kolanowego. Podobnie w rezonansie magnetycznym z kontrastem – kontrast gadolinowy używany jest przy podejrzeniu zmian zapalnych, nowotworowych, po rekonstrukcjach, czasem w MR-artrografii. Typowy, podręcznikowy obraz stawu kolanowego w MR, na którym uczymy się anatomii i podstaw patologii, jest wykonywany bez kontrastu. Jeśli obraz pokazuje bardzo dobrą różnicę między płynem stawowym, tkanką tłuszczową, chrząstką i kością podchrzęstną, z charakterystycznym „miękkim” wyglądem tkanek, to z dużym prawdopodobieństwem mamy do czynienia z MR, a nie z TK. Z mojego doświadczenia warto wyrobić sobie nawyk patrzenia najpierw na jakość odwzorowania tkanek miękkich i na obecność typowych artefaktów MR, zamiast automatycznie zakładać, że każdy przekrój poprzeczny to tomografia komputerowa. Takie rozróżnianie jest zgodne z dobrymi praktykami w diagnostyce obrazowej i bardzo ułatwia późniejszą naukę interpretacji badań.