Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W tym zadaniu łatwo się pomylić, bo na ekranie do planowania badań MR zwykle widzimy kilka płaszczyzn naraz i sporo linii cięcia, które wyglądają podobnie. Wiele osób automatycznie kojarzy takie poziome linie z warstwami osiowymi, bo w tomografii komputerowej to właśnie obrazy poprzeczne są najbardziej klasyczne. W rezonansie magnetycznym kręgosłupa szyjnego schemat pracy jest jednak trochę inny: osiowe przekroje są oczywiście wykonywane, ale standardowe, kluczowe sekwencje planuje się najpierw w płaszczyznach strzałkowej i czołowej. Odpowiedź sugerująca warstwy skośne wynika zwykle z obserwacji, że linie na podglądzie nie są idealnie poziome względem ekranu. To jednak nie oznacza, że mamy do czynienia z płaszczyzną skośną w sensie klinicznym. W MR bardzo często ustawiamy płaszczyzny anatomicznie, czyli równolegle do osi długiej kręgosłupa, trzonów kręgów czy krążków międzykręgowych. Na monitorze wygląda to jak lekkie nachylenie, ale w nomenklaturze nadal jest to płaszczyzna czołowa, tylko dostosowana do naturalnej krzywizny szyi. Pojawia się też czasem skojarzenie ze strzałkowymi, bo użytkownik patrzy na obraz, na którym widoczny jest profil kręgosłupa i linie przecinające go z boku. Trzeba jednak pamiętać, że planowanie warstw odbywa się zazwyczaj na dwóch obrazach referencyjnych jednocześnie: na przykład na strzałkowym ustawiamy zakres góra–dół i kąt, a na osiowym albo czołowym – ich rozkład w poprzek. To może mylić i sugerować inną płaszczyznę niż w rzeczywistości. W poprawnym rozumieniu tematu kluczowe jest odwołanie się do definicji: warstwy osiowe są prostopadłe do długiej osi kręgosłupa, warstwy strzałkowe biegną równolegle do niej z podziałem na lewo–prawo, a warstwy czołowe dzielą ciało na część przednią i tylną. Na prezentowanych obrazach celem jest właśnie taki podział, co wskazuje na płaszczyznę czołową. Typowym błędem myślowym jest patrzenie tylko na orientację linii względem ekranu, a nie względem anatomii pacjenta – w praktyce MR zawsze liczy się ta druga perspektywa.