Zawód: Technik elektroradiolog
Kategorie: Radioterapia Fizyka medyczna Systemy informatyczne
Prawidłowa odpowiedź wskazuje na kluczową cechę techniki IMRT: obszary napromieniania w trakcie wykonywania zabiegu są wyznaczane i realizowane przez system komputerowy, zgodnie z wcześniej przygotowanym planem leczenia. W praktyce wygląda to tak, że lekarz radioterapeuta i fizyk medyczny wspólnie ustalają cele kliniczne, marginesy bezpieczeństwa, dawki dla guza i narządów krytycznych, a następnie fizyk (albo planista) tworzy plan w specjalistycznym systemie TPS (Treatment Planning System). Ten plan zawiera bardzo szczegółowe informacje: kształt pól, modulację intensywności, przebieg łuków, segmenty MLC, liczbę monitor units itd. Jednak w samej fazie wykonywania zabiegu, w czasie faktycznego napromieniania, to już nie człowiek „rysuje” pola, tylko system komputerowy steruje aparatem zgodnie z zapisanym planem. System na bieżąco ustawia listki kolimatora MLC, kontroluje dawkę, kąt obrotu głowicy, czas ekspozycji i inne parametry. Technik elektroradiolog ma wtedy przede wszystkim zadanie poprawnie ułożyć pacjenta, zweryfikować pozycję (często przy pomocy obrazowania portalowego lub CBCT), załadować właściwy plan leczenia i nadzorować przebieg seansu, ale nie zmienia ręcznie kształtu obszarów napromieniania. Moim zdaniem to bardzo ważne, żeby kojarzyć IMRT właśnie z automatyzacją i dużym zaufaniem do algorytmów optymalizacyjnych i systemów sterowania. Z punktu widzenia bezpieczeństwa i jakości leczenia ostateczne „wyznaczanie” obszaru w danej sekundzie napromieniania jest realizowane przez oprogramowanie, które precyzyjnie przesuwa listki MLC i reguluje dawkę zgodnie z planem zaakceptowanym wcześniej przez lekarza i fizyka. Tak działają nowoczesne standardy radioterapii – człowiek definiuje cele i weryfikuje poprawność, a system komputerowy wykonuje skomplikowaną, powtarzalną pracę techniczną z dokładnością co do milimetra.