Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii
Zawód: Technik elektroradiolog
Kategorie: Medycyna nuklearna
„Ognisko zimne” w obrazie scyntygraficznym określa się jako
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Prawidłowo – „ognisko zimne” w scyntygrafii to obszar niegromadzący radioznacznika, czyli miejsce o obniżonej lub całkowicie braku wychwytu w porównaniu z otaczającym, prawidłowo funkcjonującym miąższem. W scyntygrafii patrzymy przede wszystkim na rozkład funkcji, a nie tylko na samą anatomię. Jeśli tkanka pracuje prawidłowo, wychwytuje radiofarmaceutyk i na obrazie widzimy równomierne „świecenie”. Gdy pojawia się obszar, który nie gromadzi znacznika, tworzy się właśnie ognisko zimne – ciemniejsza plama na tle bardziej aktywnego narządu. Moim zdaniem warto to kojarzyć z „dziurą” w funkcji. W praktyce klinicznej typowe przykłady to torbiele, zwapnienia, blizny, guzy o słabym unaczynieniu, martwica, a w scyntygrafii kości – np. przerzut osteolityczny, który niszczy struktury kostne i przez to mniej wiąże znacznika. W badaniach tarczycy zimne ognisko może odpowiadać zmianie, która nie produkuje hormonów tarczycowych (tzw. guzek nieczynny), co w standardach endokrynologicznych traktuje się bardziej podejrzanie onkologicznie niż ogniska „gorące”. Dlatego przy zimnym guzku tarczycy zwykle zaleca się dalszą diagnostykę – USG, biopsję cienkoigłową. W dobrych praktykach medycyny nuklearnej zawsze opisujemy ogniska jako zimne, izotopowe (obojętne) lub gorące w odniesieniu do tła. Ważne jest też odpowiednie okienkowanie obrazu i porównanie z obrazami anatomicznymi (np. USG, TK), żeby nie pomylić artefaktu technicznego z prawdziwym zimnym ogniskiem. Z mojego doświadczenia w nauce tego przedmiotu – jak tylko zapamiętasz, że „zimne = brak wychwytu”, reszta układa się już w głowie dość logicznie.