Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W scyntygrafii bardzo łatwo pomylić intuicję z rzeczywistą fizjologią obrazu. Część osób zakłada, że skoro „ognisko” to coś, co się wyróżnia, to musi tam być więcej znacznika, czyli większa aktywność. Tymczasem w medycynie nuklearnej mówimy zarówno o ogniskach gorących, jak i zimnych. Ognisko gorące oznacza obszar nadmiernego gromadzenia radiofarmaceutyku, natomiast ognisko zimne – miejsce, gdzie znacznik się prawie nie odkłada. Dlatego utożsamianie ogniska zimnego z obszarem gromadzącym znacznik jest po prostu odwróceniem definicji. Trzeba pamiętać, że kamera rejestruje promieniowanie, a my widzimy rozkład funkcji, nie tylko anatomii. Kolejny typowy błąd to łączenie wyglądu ogniska bezpośrednio z łagodnością lub złośliwością zmiany. W scyntygrafii tarczycy faktycznie wiele łagodnych guzków jest zimnych, ale część raków tarczycy także daje obraz ognisk zimnych. Nie ma prostego algorytmu: zimne = łagodne, gorące = złośliwe. Standardy postępowania podkreślają, że cecha „zimne/gorące” jest tylko wskazówką funkcjonalną i musi być weryfikowana innymi metodami, np. USG, biopsją cienkoigłową, TK czy MR. Podobnie błędne jest automatyczne kojarzenie ogniska zimnego z „większą aktywnością hormonalną”. Jest dokładnie odwrotnie: zimne ogniska najczęściej oznaczają upośledzoną lub brak aktywności komórek w zakresie wychwytu danego radioznacznika. W tarczycy guzek autonomiczny, bardzo aktywny hormonalnie, zwykle jest ogniskiem gorącym, bo silnie wychwytuje jod. Z mojego doświadczenia wynika, że największy problem sprawia przestawienie myślenia z obrazów anatomicznych (RTG, TK, MR), gdzie patrzymy na kształty i gęstości, na obrazy czynnościowe, gdzie kluczowy jest rozkład funkcji i metabolizmu. Dlatego w dobrych praktykach nauczania medycyny nuklearnej zawsze podkreśla się: ognisko gorące – zwiększone gromadzenie znacznika, ognisko zimne – zmniejszone lub brak gromadzenia, a interpretacja kliniczna wymaga kontekstu i porównania z innymi metodami obrazowania.