Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Wiele osób przy tym pytaniu myśli bardziej o ogólnym stanie zdrowia pacjenta niż o specyficznym ryzyku związanym z kontrastem do rezonansu magnetycznego. Stąd pojawia się pokusa, żeby wskazać inne parametry krwi niż kreatynina. To dość typowy błąd: skupiamy się na „ważnych” wynikach laboratoryjnych, ale niekoniecznie tych, które są kluczowe akurat w kontekście podania środka kontrastowego. Bilirubina odzwierciedla głównie funkcję wątroby i drożność dróg żółciowych. Jest oczywiście bardzo ważna przy ocenie żółtaczek, chorób wątroby czy dróg żółciowych, ale nie decyduje o bezpieczeństwie podania gadolinowego kontrastu do MR. Środki kontrastowe stosowane w rezonansie nie są w takim stopniu hepatotoksyczne, a ich eliminacja zależy zasadniczo od nerek, nie od metabolizmu wątrobowego, więc rutynowe oznaczanie bilirubiny przed MR z kontrastem po prostu nie jest standardem. Fibrynogen i inne parametry układu krzepnięcia są kluczowe przy inwazyjnych procedurach, gdzie istnieje ryzyko krwawienia, np. biopsje, zabiegi chirurgiczne czy wkłucia do dużych naczyń. W badaniu MR z kontrastem mamy do czynienia jedynie z dożylnym podaniem środka, zwykle przez wkłucie obwodowe, więc ryzyko poważnego krwawienia z powodu koagulopatii jest minimalne. Z tego powodu oznaczanie fibrynogenu przed rutynowym MR z kontrastem nie jest wymagane w wytycznych. Hemoglobina natomiast informuje o stopniu niedokrwistości czy ewentualnym przewlekłym niedotlenieniu, ale jej poziom również nie warunkuje bezpośrednio bezpieczeństwa podania gadolinowego kontrastu. Oczywiście, bardzo ciężka anemia może wpływać na ogólny stan pacjenta i tolerancję każdej procedury medycznej, ale nie jest to parametr, na podstawie którego podejmuje się decyzję: podać kontrast czy nie. Standardy i dobre praktyki w diagnostyce obrazowej jasno podkreślają, że kluczowe jest oznaczenie kreatyniny i obliczenie eGFR, bo to funkcja nerek decyduje o ryzyku powikłań po kontrastach. W praktyce klinicznej właśnie ten parametr jest wymagany przez pracownie MR przed większością badań z kontrastem, szczególnie u pacjentów obciążonych chorobami przewlekłymi. Skupienie się na bilirubinie, fibrynogenie czy hemoglobinie w tym kontekście to po prostu pomylenie ogólnej oceny stanu zdrowia z konkretnym, ukierunkowanym kryterium bezpieczeństwa kontrastu gadolinowego.