Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W badaniach angiograficznych bardzo łatwo skupić się tylko na obrazie naczyń i samym zabiegu, a trochę zignorować to, co trzeba później rzetelnie udokumentować. Stąd biorą się pomyłki w doborze parametrów, które powinny trafić do dokumentacji medycznej po zakończeniu procedury. Wiele osób intuicyjnie myśli, że skoro używamy kontrastu i promieniowania, to wystarczy zapisać „jakąś dawkę” i „jakąś ilość leku” i będzie po sprawie. Niestety tak to nie działa. Znieczulenie, choć oczywiście ważne klinicznie, nie jest kluczowym parametrem z punktu widzenia dokumentowania narażenia radiologicznego w angiografii. Informacja o typie i ilości środka znieczulającego zazwyczaj znajduje się w karcie znieczulenia lub w części anestezjologicznej dokumentacji, a nie w sekcji dotyczącej samego badania obrazowego. My w tym pytaniu skupiamy się na tym, co jest wymagane w kontekście ochrony radiologicznej i stosowania kontrastu, a nie na całej farmakoterapii okołozabiegowej. Równoważnik dawki bywa mylony z dawką efektywną. To częsty błąd. Równoważnik dawki opisuje narażenie konkretnego narządu lub tkanki z uwzględnieniem rodzaju promieniowania, natomiast w praktyce klinicznej, przy opisie badań radiologicznych, używa się przede wszystkim dawki efektywnej jako parametru ujednolicającego całe narażenie organizmu. Dawka efektywna pozwala porównać różne badania między sobą i odnieść je do poziomów referencyjnych oraz zasad optymalizacji. Sam czas skopii bez dawki efektywnej też jest niewystarczający. Można mieć krótki czas skopii, ale z bardzo wysokimi parametrami ekspozycji, co wcale nie oznacza małej dawki dla pacjenta. Z drugiej strony, samo wpisanie równoważnika dawki bez jasnego odniesienia do dawki efektywnej nie spełnia standardów dokumentacyjnych, które coraz częściej są zintegrowane z systemami RIS/PACS i wymagają konkretnych pól, jak DAP, CTDIvol (dla TK) czy właśnie dawka efektywna. Typowym błędem myślowym jest też traktowanie angiografii jak zwykłego badania RTG, gdzie „wystarczy coś o dawce zapisać”. W nowoczesnej ochronie radiologicznej istotne jest systematyczne dokumentowanie ilości kontrastu, czasu skopii i parametrów dawki w sposób możliwy do późniejszej analizy. Dzięki temu można wykrywać procedury o zbyt wysokim narażeniu i wprowadzać poprawki techniczne lub organizacyjne. Dlatego odpowiedzi pomijające któryś z tych elementów, albo zastępujące dawkę efektywną samym równoważnikiem dawki czy informacją o znieczuleniu, nie odzwierciedlają aktualnych standardów i dobrych praktyk pracy w pracowni angiograficznej.