Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W przypadku elektrod kończynowych w EKG bardzo łatwo o pozornie drobne pomyłki, które jednak mają konkretne konsekwencje techniczne. Czarna elektroda kończynowa pełni rolę elektrody uziemiającej, czyli tzw. masy. Nie bierze udziału w tworzeniu konkretnych odprowadzeń, ale stabilizuje cały układ pomiarowy i pomaga ograniczać zakłócenia, zwłaszcza pochodzące z sieci elektrycznej i ruchów mięśni. Z tego powodu standardowo umieszcza się ją na prawej kończynie dolnej, na bocznej (zewnętrznej) powierzchni podudzia. Umieszczenie czarnej elektrody na lewej nodze, niezależnie czy po stronie zewnętrznej czy wewnętrznej, zaburza przyjęty schemat RA–LA–LL–RL i może prowadzić do dezorientacji osoby opisującej badanie, szczególnie jeśli w dokumentacji nie ma adnotacji o niestandardowym podłączeniu. W praktyce klinicznej przyjmuje się, że prawa noga to miejsce zarezerwowane dla masy, a lewa noga – dla elektrody zielonej, która wchodzi już realnie w skład układów odprowadzeń kończynowych. Zmiana tych miejsc między sobą powoduje, że układ nie jest zgodny z typowym oznaczeniem kolorystycznym i przestrzennym. Kolejna kwestia to wybór strony wewnętrznej podudzia. Strona przyśrodkowa jest bardziej narażona na ruch, ocieranie o drugą nogę, kontakt z prześcieradłem czy materacem. To generuje artefakty ruchowe, pogarsza przyczepność elektrody i zwiększa ryzyko odklejenia podczas badania. Moim zdaniem częsty błąd myślowy polega na przekonaniu, że skoro czarna elektroda „tylko uziemia”, to można ją dać gdziekolwiek. Teoretycznie aparat coś zarejestruje, ale nie będzie to zgodne z dobrą praktyką i może utrudniać późniejszą analizę zapisów, zwłaszcza porównawczą. Dlatego trzymanie się schematu: prawa kończyna dolna, strona zewnętrzna podudzia, to po prostu bezpieczny i profesjonalny nawyk pracy przy każdym EKG.