Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W pytaniu o ochronę radiologiczną przy zdjęciu RTG klatki piersiowej kluczowe jest zrozumienie przebiegu wiązki promieniowania i ustawienia pacjenta. W projekcji PA pacjent stoi przodem do detektora, a lampa rentgenowska znajduje się za jego plecami. Promieniowanie jonizujące wchodzi więc od tyłu, przechodzi przez klatkę piersiową i dociera do detektora z przodu. Typowym błędem myślowym jest założenie, że skoro badamy klatkę piersiową „z przodu”, to ołowianą osłonę również zakłada się z przodu. To niestety działa odwrotnie, bo promieniowanie już przeszło przez organizm, zanim dotrze do fartucha założonego z przodu. Taka osłona przednia bardziej chroniłaby detektor niż pacjenta, a dodatkowo mogłaby wejść w pole obrazowania i zasłonić fragment płuc lub śródpiersia, co jest niezgodne z zasadami prawidłowego pozycjonowania. Podobnie pełny fartuch ołowiowy z przodu, stosowany rutynowo, jest sprzeczny z dobrymi praktykami – ochrona nie może pogarszać jakości diagnostycznej badania. Ołów w polu wiązki pierwotnej daje bardzo silne pochłanianie, twarde krawędzie i artefakty, które utrudniają ocenę zdjęcia. Z kolei założenie pełnego fartucha z tyłu też nie jest optymalne, bo przy badaniu klatki piersiowej chodzi głównie o osłonięcie dolnych partii ciała, miednicy i części jamy brzusznej przed niepotrzebnym napromienieniem, a do tego lepiej sprawdza się półfartuch – krótszy, wygodniejszy, łatwiejszy do ustawienia tak, żeby nie nachodził na pole badania. Z mojego doświadczenia w pracowni to właśnie złe intuicyjne rozumienie kierunku wiązki i brak nawyku myślenia „skąd świeci lampa” prowadzi do takich błędnych wyborów. Prawidłowa ochrona polega na osłanianiu tych okolic, które nie są przedmiotem badania, od strony źródła promieniowania, przy jednoczesnym zachowaniu pełnej czytelności obrazu klatki piersiowej. Dlatego odpowiedzi z fartuchami z przodu lub niewłaściwym typem osłony nie spełniają zasad ochrony radiologicznej i nie są zgodne z nowoczesnymi standardami pracy w radiologii.