Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Wiele osób intuicyjnie myli różne rodzaje badań słuchu, bo wszystkie odbywają się „na uszy” i często w tym samym gabinecie. Warto więc rozdzielić sobie, co konkretnie mierzy każde z nich. Audiometria tonalna ocenia przede wszystkim próg słyszenia, czyli jak czuły jest narząd słuchu na dźwięki o różnych częstotliwościach i natężeniach. Wynikiem jest audiogram, który pokazuje poziom ubytku słuchu. To badanie nie mierzy jednak parametrów mechanicznych ucha środkowego, takich jak impedancja akustyczna, tylko reakcję całego układu słuchowego na bodziec. To jest typowy błąd myślowy: skoro badanie dotyczy słuchu, to wydaje się, że „na pewno coś z impedancją też tam jest”. Niestety nie – audiometria to badanie progów, nie właściwości mechanicznych. Otoemisje akustyczne z kolei służą do oceny funkcji komórek rzęsatych zewnętrznych w ślimaku. Aparat rejestruje bardzo ciche dźwięki generowane przez ucho wewnętrzne w odpowiedzi na bodziec. Jest to świetne narzędzie do badań przesiewowych słuchu u noworodków i małych dzieci, ale dotyczy głównie ucha wewnętrznego, a nie ucha środkowego jako układu mechaniczno-akustycznego. Impedancji akustycznej tym badaniem się nie wyznacza, chociaż obecność płynu w uchu środkowym może pośrednio wpływać na wynik. Potencjały wywołane (słuchowe potencjały wywołane pnia mózgu – ABR/BERA) badają przewodnictwo impulsów nerwowych w drodze słuchowej, od ślimaka aż do pnia mózgu. Rejestruje się aktywność bioelektryczną w odpowiedzi na bodziec dźwiękowy. To badanie neurofizjologiczne, nie mechaniczne. Z mojego doświadczenia uczniowie często mieszają je z tympanometrią, bo oba badania są obiektywne i „same się nagrywają”, ale ich cel jest zupełnie inny. Jedynie badanie tympanometryczne jest zaprojektowane specjalnie do oceny impedancji akustycznej ucha środkowego – przez kontrolowaną zmianę ciśnienia w przewodzie słuchowym i pomiar ilości energii odbitej od błony bębenkowej. Dlatego tylko ta odpowiedź jest merytorycznie poprawna, a pozostałe opisują inne, ważne, ale zupełnie różne metody diagnostyczne.