Promieniowanie γ zaliczamy do promieniowania jonizującego pośrednio, ponieważ samo w sobie jest strumieniem fotonów, czyli kwantów energii elektromagnetycznej, a nie naładowanych cząstek. Foton γ nie „wyrywa” elektronów z atomów bezpośrednio jak cząstka naładowana, tylko najpierw oddziałuje z materią (np. z elektronem powłokowym lub jądrem), wytwarzając wtórne cząstki naładowane – głównie elektrony wtórne. Dopiero te elektrony powodują zasadniczą część jonizacji w tkankach. Dlatego mówimy, że γ jonizuje pośrednio. W praktyce medycznej ma to ogromne znaczenie. W radioterapii z użyciem przyspieszaczy liniowych albo aparatów Co-60 wiązka promieniowania γ lub wysokoenergetycznego X przenika głębiej w ciało, a maksimum dawki pojawia się na pewnej głębokości, właśnie przez generację wtórnych elektronów. Dzięki temu można lepiej oszczędzić skórę i dostarczyć większą dawkę do guza położonego głębiej, co jest standardem w nowoczesnym planowaniu napromieniania. Podobnie w diagnostyce medycyny nuklearnej – w gammakamerze rejestrujemy fotony γ emitowane przez radioizotop (np. 99mTc), które same są nienaładowane, więc dobrze przechodzą przez tkanki, a ich detekcja wymaga kryształu scyntylacyjnego i fotopowielaczy. Z mojego doświadczenia, zrozumienie, że γ jest promieniowaniem pośrednio jonizującym, pomaga ogarnąć, czemu ochrona radiologiczna opiera się na grubych ekranach z ołowiu czy betonu: ekran nie tyle zatrzymuje ładunek, co pochłania fotony i ogranicza powstawanie wtórnych elektronów w organizmie osoby narażonej. To też tłumaczy, dlaczego normy dawek i zasada ALARA tak mocno podkreślają czas, odległość i osłony – bo pracujemy z promieniowaniem, które ma duży zasięg i jonizuje trochę „okrężną drogą”.
Klucz do tego pytania leży w rozróżnieniu między promieniowaniem bezpośrednio i pośrednio jonizującym. Typowy błąd polega na tym, że skoro wszystkie wymienione rodzaje promieniowania mogą powodować uszkodzenia w tkankach, to wydaje się, że wszystkie działają podobnie. A tak nie jest. Promieniowanie α oraz β⁺ i β⁻ to strumienie cząstek naładowanych (jądra helu albo elektrony/pozytony). Cząstki te niosą ładunek elektryczny, więc wchodząc w materię oddziałują z elektronami atomów praktycznie na każdym kroku swojej drogi. Każde takie oddziaływanie może bezpośrednio oderwać elektron z atomu, czyli wywołać jonizację. Dlatego mówi się o nich, że są promieniowaniem bezpośrednio jonizującym: ich podstawowy mechanizm działania to przekazywanie energii i ładunku bez żadnego „pośrednika”. Natomiast promieniowanie pośrednio jonizujące to takie, które samo nie ma ładunku elektrycznego. Foton γ albo X nie jest cząstką naładowaną, tylko kwantem energii pola elektromagnetycznego. On najpierw musi wejść w zjawisko fotoelektryczne, Comptona czy tworzenia par, żeby powstały wtórne elektrony lub pozytony. Dopiero te wtórne cząstki jonizują bezpośrednio ośrodek. Jeśli ktoś wybiera α lub β jako promieniowanie pośrednio jonizujące, to zwykle myli pojęcie „duża zdolność jonizacyjna” z „pośrednim mechanizmem jonizacji”. Faktycznie, cząstki α mają ogromną zdolność jonizacyjną, ale właśnie dlatego, że są bardzo silnie i bezpośrednio jonizujące na swojej krótkiej drodze. Podobnie elektrony β⁻ czy pozytony β⁺ – mają mniejszy zasięg niż fotony γ i zostawiają ślad jonizacji bardzo gęsto wzdłuż toru. W praktyce radioterapii i ochrony radiologicznej rozróżnienie to ma konkretne skutki: inaczej planuje się osłony dla wiązki fotonów γ (grube ściany z betonu, ołów) niż dla cząstek α lub β (często wystarczą cienkie bariery, ale problemem jest narażenie wewnętrzne). Moim zdaniem warto zapamiętać prostą zasadę: wszystko co niesie ładunek (α, β, protony, elektrony) jest promieniowaniem bezpośrednio jonizującym, a wszystko co jest neutralne (γ, X, neutrony) – promieniowaniem pośrednio jonizującym, bo najpierw musi wyprodukować wtórne cząstki naładowane, żeby naprawdę zjonizować tkankę.