Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Na tym typie zdjęcia łatwo się pomylić, jeśli ktoś patrzy tylko na to, że widzi kontrast w jamie brzusznej, a nie analizuje dokładnie kształtu i sposobu podania środka cieniującego. Kluczowe jest rozróżnienie jelita cienkiego i grubego oraz drogi podania kontrastu. Jelito cienkie ma drobne, gęste fałdy okrężne (fałdy Kerkringa), które przechodzą przez całe światło jelita i dają obraz bardziej „pasiasty”, delikatny. Jelito grube natomiast ma wyraźne haustry – są to takie segmenty, które nie obejmują całego obwodu światła, przez co zarys jest bardziej podzielony na odcinki. Na przedstawionym obrazie widać szerokie pętle z typową haustracją, co jednoznacznie przemawia za jelitem grubym, a nie cienkim. Błędnym tropem jest też kojarzenie każdego badania kontrastowego jamy brzusznej z podaniem doustnym. Po doustnym podaniu barytu najpierw wypełnia się żołądek, potem jelito cienkie, a dopiero po czasie – jeśli w ogóle w danym etapie badania – kontrast dochodzi do jelita grubego i zwykle jest tam rozcieńczony, nie tworzy tak równego, intensywnego zarysu całej okrężnicy. Wlew doodbytniczy daje bardzo równomierne, ciągłe wypełnienie jelita grubego od odbytnicy w górę, co dokładnie widać na tym zdjęciu. Typowym błędem myślowym jest też utożsamianie „białego jelita” z jelitem cienkim, bo studenci częściej widzą enteroklizę czy pasaż jelita cienkiego. W praktyce radiologicznej to właśnie badanie wlewu doodbytniczego jest klasycznym obrazem kontrastowego jelita grubego. Dlatego odpowiedzi sugerujące jelito cienkie lub drogę doustną nie uwzględniają ani anatomii radiologicznej, ani standardowej techniki wykonania takich badań.