Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Przedstawiony obraz łatwo pomylić z innymi technikami obrazowania, zwłaszcza jeśli patrzymy tylko „na szybko” i widzimy coś w rodzaju szkieletu. Jednak klucz leży w charakterze obrazu. W tomografii komputerowej oczekiwalibyśmy bardzo wyraźnych konturów kości, zróżnicowanej gęstości tkanek miękkich, możliwości oceny narządów wewnętrznych. TK daje przekroje poprzeczne, a w rekonstrukcjach 3D obraz jest ostry, z dobrze odgraniczonymi strukturami. Tutaj widać natomiast zarys całego szkieletu, ale bez detali anatomicznych, z rozmytym tłem – to typowy wygląd scyntygrafii kości, a nie TK. Rezonans magnetyczny też nie pasuje do przedstawionego obrazu. MR bazuje na sygnale z protonów wodoru w polu magnetycznym i daje bardzo dobrą wizualizację tkanek miękkich: mózgu, więzadeł, szpiku kostnego, mięśni. Obrazy MR są dużo bardziej szczegółowe, mają różne sekwencje (T1, T2, STIR itd.), a kości korowe często są raczej „ciemne”, za to widoczny jest szpik i otaczające tkanki. Tutaj nie ma typowego dla MR kontrastu tkanek miękkich, tylko rozkład aktywności radiofarmaceutyku w kościach. Mylenie tego obrazu z pozytonową tomografią emisyjną wynika z tego, że PET też jest techniką medycyny nuklearnej i również pokazuje funkcję, a nie tylko anatomię. Jednak w praktyce klinicznej PET niemal zawsze wykonuje się jako PET/CT, więc na monitorze widzimy nałożenie obrazu funkcjonalnego na anatomiczny CT, z charakterystyczną kolorową skalą (czerwienie, żółcie) i możliwością oceny SUV. Pokazany obraz jest jednobarwny, typowy dla klasycznej scyntygrafii planarne, rejestrowanej gammakamerą, a nie dla PET. Dodatkowo w scyntygrafii kości używa się innych radiofarmaceutyków (np. 99mTc-MDP), natomiast w PET najczęściej 18F-FDG lub inne znaczniki pozytonowe. Typowym błędem jest skupienie się tylko na tym, że „widać kości”, bez zwrócenia uwagi na ostrość, rodzaj kontrastu i charakter techniki. W diagnostyce obrazowej bardzo pomaga kojarzenie: RTG/TK – obraz anatomiczny, wysoka rozdzielczość; MR – świetne tkanki miękkie; scyntygrafia – rozkład radioaktywności, obraz bardziej rozmyty; PET – funkcja + zwykle dołączony CT. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe, żeby prawidłowo rozpoznawać, jaką metodą dane badanie zostało wykonane i jakie informacje kliniczne można z niego realnie wyciągnąć.