Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W diagnostyce ciała obcego w oczodole logika doboru projekcji RTG jest kluczowa. Typowy błąd polega na tym, że ktoś myśli: „im więcej różnych zdjęć, tym lepiej”, albo wybiera projekcje AP zamiast PA, bo brzmią podobnie i wydają się zamienne. Niestety, w radiologii takie podejście prowadzi do niepotrzebnego zwiększenia dawki promieniowania i wcale nie poprawia jakości informacji, jaką uzyskujemy. Projekcja AP (antero–posterior) oznacza, że promień pada z przodu na tył. Dla oczodołów nie jest to projekcja standardowa przy podejrzeniu ciała obcego, bo gorzej chroni struktury wewnątrzczaszkowe i soczewki, a jednocześnie nie daje istotnej przewagi diagnostycznej nad PA. Z mojego doświadczenia to jest raczej projekcja stosowana w innych sytuacjach i nie powinna zastępować PA tylko dlatego, że ktoś ją lepiej kojarzy z klasycznym „zdjęciem twarzoczaszki od przodu”. Problemem jest też liczba projekcji. Jedno zdjęcie PA i jedno boczne to za mało, bo nie pozwala dobrze prześledzić przesunięcia ciała obcego względem struktur kostnych przy zmianie ustawienia – trudniej wtedy jednoznacznie określić, czy ciało leży w gałce ocznej, w mięśniach, czy bliżej ściany oczodołu. Z kolei schematy typu „jedno AP i dwa boczne” czy „dwa AP i dwa boczne” są nadmiarowe i niezgodne z typowymi zaleceniami. Dwa boczne nie wnoszą dużej nowej informacji, bo w płaszczyźnie strzałkowej nic się istotnie nie zmienia, za to każda dodatkowa projekcja to dodatkowa dawka. Dobre praktyki mówią jasno: obrazowanie musi być celowane, a nie przypadkowe. Przy podejrzeniu ciała obcego w oczodole chodzi o optymalne minimum – tyle projekcji, ile jest potrzebne do pewnej lokalizacji, ale nie więcej. Dlatego standardem są dwie projekcje PA i jedna boczna, a nie dowolne kombinacje AP/boczne według uznania.