Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W pozycjonowaniu do projekcji AP czaszki bardzo łatwo się pomylić między różnymi płaszczyznami, bo ich nazwy są do siebie podobne, a w praktyce liczy się dosłownie kilka stopni różnicy. W tym pytaniu pułapka polega na tym, że część osób automatycznie myśli o płaszczyźnie czołowej i strzałkowej, bo są bardziej znane z anatomii, a w radiografii czaszki kluczowe są jednak linie oczodołowo-uszne. Płaszczyzna czołowa rzeczywiście ustawiona jest mniej więcej równolegle do kasety przy AP czaszki, ale pytanie dotyczy konkretnej płaszczyzny używanej jako punkt odniesienia do pozycjonowania. W standardach radiologicznych to właśnie linia oczodołowo-uszna środkowa (OML) jest kontrolowana względem kasety, a nie ogólna płaszczyzna czołowa. Z kolei płaszczyzna strzałkowa pośrodkowa powinna być prostopadła do kasety, a nie równoległa. Jeżeli ktoś zakłada, że powinna być równoległa, to zwykle wynika to z pomieszania z projekcją boczną czaszki, gdzie głowa faktycznie jest ustawiona bokiem i płaszczyzna strzałkowa biegnie równolegle do kasety. To typowy błąd: przenoszenie ustawień z innej projekcji. Linie oczodołowo-uszne dolna (IOML) i środkowa (OML) też często się mylą. Dolna bywa wykorzystywana w innych projekcjach (np. niektóre zdjęcia zatok, projekcje skośne), ale w klasycznej projekcji AP czaszki to OML ma być prostopadła do kasety. Ustawianie dolnej równolegle do kasety spowodowałoby, że głowa byłaby odchylona, a obraz czaszki nie byłby prawidłowo odwzorowany – pojawią się skróty, przemieszczenie struktur, gorsza ocena symetrii. Z mojego doświadczenia najlepiej zapamiętać prostą zasadę: w projekcjach AP/PA czaszki patrzymy na OML prostopadłą do kasety i na płaszczyznę strzałkową pośrodkową bez rotacji. Każde inne ustawienie tych linii prowadzi do zniekształceń i jest sprzeczne z dobrymi praktykami radiograficznymi opisanymi w podręcznikach do techniki RTG.