Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W obrazowaniu kręgosłupa szyjnego w projekcji przednio-tylnej kluczowe są dwie rzeczy: naturalna lordoza szyjna i masywność barków, które częściowo zasłaniają dolne segmenty C. Cała sztuka polega na takim dobraniu kąta promienia centralnego, żeby możliwie prostopadle przechodził przez trzony kręgów i przestrzenie międzykręgowe, a jednocześnie omijał nadmierne nakładanie się struktur. Zbyt duże kąty, rzędu 40°–45°, zarówno dogłowowo, jak i doogonowo, są w tym badaniu po prostu niepraktyczne. Przy takim ustawieniu dochodzi do wyraźnych zniekształceń geometrycznych: trzony kręgów ulegają wydłużeniu lub skróceniu rzutowemu, przestrzenie międzykręgowe są nienaturalnie rozwarto otwarte lub wręcz zatarte, a ocena morfologii staje się mało wiarygodna. To są wartości kątów, które kojarzą się raczej z zupełnie innymi projekcjami, np. specyficznymi skośnymi projekcjami stawów czy niektórymi projekcjami czaszki, a nie z rutynowym AP szyi. Z kolei odchylenie doogonowe w badaniu kręgów szyjnych AP jest w zasadzie wbrew logice anatomicznej. Taki kierunek promienia powoduje, że promień „idzie” bardziej w stronę klatki piersiowej i barków, co zwiększa nakładanie się masywnych struktur kostnych i tkanek miękkich na obraz kręgów CIII–CVII. Efekt jest taki, że widoczność dolnych segmentów szyjnych jest gorsza, a obraz diagnostycznie mniej wartościowy. Typowym błędem myślowym jest tu mechaniczne przenoszenie skojarzeń z innych projekcji, np. ktoś pamięta, że w jakiejś projekcji kręgosłupa stosuje się duży kąt doogonowo i próbuje to zastosować w szyjnym, co niestety się nie sprawdza. Albo zakłada, że im większy kąt, tym lepiej „otworzą się” przestrzenie międzykręgowe – co przy szyi nie działa, bo w pewnym momencie dominują już zniekształcenia geometryczne i utrata czytelności. W standardach techniki RTG kręgosłupa szyjnego dla projekcji AP przyjmuje się właśnie umiarkowany kąt dogłowowy, około 10°–15°, dostosowany jeszcze indywidualnie do budowy pacjenta. Każde większe odchylenie od tych wartości powinno być bardzo dobrze uzasadnione klinicznie i technicznie, a w rutynowym badaniu raczej się go unika. Dlatego odpowiedzi z dużymi kątami oraz z kierunkiem doogonowym nie spełniają kryteriów poprawnego pozycjonowania i nie są zgodne z dobrą praktyką radiologiczną.