Prawidłowe jest ustawienie lampy na kąt około 10–15° dogłowowo, bo właśnie takie ukierunkowanie promieniowania pozwala „wyjść” wiązką spod żuchwy i potylicy oraz lepiej uwidocznić trzony kręgów szyjnych CIII–CVII w projekcji przednio‑tylnej. W praktyce chodzi o to, żeby promień centralny padł możliwie prostopadle do przestrzeni międzykręgowych, a nie „wcinał się” w nie pod ostrym kątem. Jeśli kąt dogłowowy jest niewielki, rzędu 10–15°, to dochodzi do kompensacji naturalnej lordozy szyjnej i zgrywamy się z geometrią odcinka szyjnego. Dzięki temu na zdjęciu lepiej widać wysokość trzonów, zarysy blaszek granicznych i szerokość szpar międzykręgowych, co ma znaczenie np. przy ocenie zmian zwyrodnieniowych czy pourazowych. W wielu podręcznikach do techniki RTG i w zaleceniach szkoleniowych dla techników elektroradiologii właśnie taki zakres kąta (około 10–15° cranial) jest podawany jako standard dla AP C‑spine C3–C7 u dorosłych. W praktyce klinicznej często dodatkowo dostosowuje się go minimalnie do budowy pacjenta (np. bardziej zaznaczona lordoza, masywna obręcz barkowa), ale punkt wyjścia to właśnie ok. 10–15° dogłowowo. Moim zdaniem warto to sobie skojarzyć: odcinek szyjny – projekcja AP – lekki kąt dogłowowy, a nie doogonowy, bo chcemy „podejść” wiązką spod barków i żuchwy, a nie z góry przez potylicę. Dobra praktyka to też kontrola ustawienia głowy (brak rotacji) i barków (opuszczone), bo nawet idealny kąt lampy nie pomoże, jeśli pacjent jest źle ułożony.
W tym typie pytania łatwo się pomylić, bo wszędzie pojawiają się stopnie i kierunki odchylenia, a w głowie robi się mały bałagan. Kluczowe jest zrozumienie, po co w ogóle odchylamy lampę przy projekcji przednio‑tylnej kręgów szyjnych CIII–CVII. Odcinek szyjny ma fizjologiczną lordozę, do tego dochodzą barki, żuchwa i potylica, które częściowo zasłaniają obraz. Delikatny kąt dogłowowy pozwala „wycelować” promień centralny tak, żeby lepiej przejść przez przestrzenie międzykręgowe i uniknąć nakładania się struktur. Zbyt duży kąt, rzędu 40–45°, powodowałby znaczną deformację obrazu: trzony kręgów byłyby wydłużone lub skrócone, przestrzenie międzykręgowe sztucznie poszerzone albo wręcz niewidoczne, a ocena geometrii kręgosłupa stałaby się mało wiarygodna. Taki zakres kątów stosuje się raczej w specjalnych projekcjach, np. stawów mostkowo‑obojczykowych czy niektórych projekcjach czaszki, a nie w rutynowym RTG szyi. Równie mylący bywa kierunek – doogonowo zamiast dogłowowo. Intuicyjnie ktoś może pomyśleć: „skoro głowa jest wyżej, to skieruję promień w dół”. W odcinku szyjnym chodzi jednak o obejście przeszkód anatomicznych, czyli barków i żuchwy, dlatego promień prowadzimy ku górze (cranial), a nie ku dołowi. Ustawienie doogonowe mogłoby zwiększyć nakładanie się cieni barków na dolne kręgi szyjne i utrudnić ocenę C6–C7, co w kontekście urazów jest szczególnie niebezpieczne diagnostycznie. Z mojego doświadczenia częsty błąd to przenoszenie nawyków z innych projekcji: ktoś pamięta duże kąty z badań czaszki czy mostka i automatycznie je stosuje przy szyi. W dobrych praktykach techniki radiologicznej dla kręgosłupa szyjnego CIII–CVII w projekcji AP podaje się wyraźnie: niewielkie odchylenie lampy, około 10–15° dogłowowo, dostosowane do lordozy, bez przesady w żadną stronę. Dlatego wszystkie odpowiedzi z dużym kątem lub z kierunkiem doogonowym są po prostu niezgodne z obowiązującymi standardami pozycjonowania.