Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W tym zadaniu łatwo pomylić pojęcia z różnych działów radiologii, szczególnie jeśli w głowie mieszają się teleterapia, brachyterapia i medycyna nuklearna. Odpowiedzi odwołujące się do odległości 50 cm czy 100 cm od pacjenta bardziej pasują do opisu teleterapii, gdzie mamy zewnętrzne źródło promieniowania (np. akcelerator liniowy), ustawiane w określonej geometrii względem chorego. W radioizotopowej terapii medycyny nuklearnej nie chodzi o to, gdzie fizycznie stoi źródło w przestrzeni, tylko o to, że jest ono wprowadzone do organizmu w postaci radiofarmaceutyku – czyli mamy tzw. źródło otwarte. W praktyce personel oczywiście zachowuje dystans od pacjenta ze względów ochrony radiologicznej, ale to nie definiuje istoty samej metody. Błędne jest też utożsamianie radioizotopowej terapii z promieniowaniem γ. Promieniowanie gamma jest idealne do diagnostyki, bo dobrze „ucieka” z organizmu i może być zarejestrowane przez gammakamerę lub PET, ale słabiej nadaje się do precyzyjnego niszczenia małych ognisk chorobowych bez zbytniego napromieniania reszty ciała. W terapii izotopowej zależy nam na dostarczeniu wysokiej dawki miejscowo, na niewielkim obszarze. Dlatego preferuje się izotopy emitujące promieniowanie β o krótkim zasięgu w tkankach – energia jest oddawana bardzo lokalnie, co zwiększa skuteczność leczenia i ogranicza uszkodzenia zdrowych narządów. Typowy błąd myślowy polega na tym, że skoro „w radiologii” często mówi się o promieniowaniu γ, to ktoś automatycznie zakłada, że każde leczenie promieniowaniem jonizującym musi się na nim opierać. Tymczasem w medycynie nuklearnej rozróżniamy wyraźnie tryb diagnostyczny (głównie γ, PET) i terapeutyczny (β, czasem α), a pojęcie „źródła otwartego” oznacza substancję wprowadzoną do wnętrza organizmu, a nie urządzenie stojące obok stołu pacjenta.