Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Określenia „rak drobnokomórkowy” i „rak niedrobnokomórkowy” są bardzo specyficzne i odnoszą się wyłącznie do raka płuca. W innych narządach, jak pierś, prostata czy tarczyca, stosuje się zupełnie inne podziały histopatologiczne i kliniczne. Typowy błąd polega na tym, że ktoś kojarzy drobnokomórkowość z ogólnym „małym” typem komórek nowotworowych i przenosi to na wszystkie narządy, co jest nieprecyzyjne i w praktyce może prowadzić do nieporozumień w zespole terapeutycznym. W raku piersi mówimy głównie o raku przewodowym, zrazikowym, o stopniu złośliwości według Nottingham, a w praktyce klinicznej patrzymy na receptory ER, PR, HER2 oraz Ki-67. Nikt rozsądny nie klasyfikuje raka piersi jako drobnokomórkowego lub niedrobnokomórkowego, bo to po prostu nie ta nomenklatura i nie te standardy. W raku prostaty obowiązuje skala Gleasona i podział na grupy ryzyka, a podstawą jest ocena architektury gruczołów, nie wielkości pojedynczych komórek w takim sensie jak w raku płuca. Z kolei w tarczycy wyróżnia się głównie raka brodawkowatego, pęcherzykowego, rdzeniastego i anaplastycznego; tutaj znowu, cała terminologia i algorytmy leczenia są inne, oparte m.in. na jodzie promieniotwórczym i chirurgii. Z mojego doświadczenia, kiedy ktoś myli te pojęcia, to później ma problem ze zrozumieniem, dlaczego w jednym narządzie stosuje się radioterapię w skojarzeniu z chemioterapią jako standard (np. w raku drobnokomórkowym płuca), a w innym nacisk kładzie się bardziej na leczenie chirurgiczne lub hormonalne. Dobre praktyki wymagają, żeby nazewnictwo nowotworów było precyzyjne, bo za nazwą idą konkretne schematy leczenia, sposób planowania badań obrazowych, a nawet zakres napromieniania. Dlatego przypisywanie podziału „drobnokomórkowy/niedrobnokomórkowy” do piersi, prostaty czy tarczycy jest merytorycznie błędne i niezgodne ze standardami onkologicznymi.