Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W ultrasonografii piersi kluczowe jest zrozumienie zależności między częstotliwością a głębokością penetracji i rozdzielczością. Piersi, zwłaszcza średniej wielkości, są narządem raczej powierzchownym, więc priorytetem jest wysoka rozdzielczość obrazu, a nie bardzo duża głębokość wnikania fali. To jest główny powód, dla którego stosuje się głowice o częstotliwości 7,5–15 MHz, a nie niższe zakresy podane w odpowiedziach. Najniższy zakres 0,5–1 MHz to w ogóle częstotliwości zupełnie nieprzydatne do obrazowania takich struktur jak pierś. Tak niskie częstotliwości kojarzą się raczej z zastosowaniami terapeutycznymi, ewentualnie bardzo głęboką penetracją w dużych strukturach, ale kosztem fatalnej rozdzielczości. Obraz przy takiej częstotliwości byłby tak mało szczegółowy, że nie dałoby się ocenić ani granic zmiany, ani jej wewnętrznej struktury. Typowym błędem jest myślenie: „im niższa częstotliwość, tym lepiej, bo głębiej widać”, ale w piersi nie chodzi o głębię, tylko o detale. Zakres 2–3,5 MHz jest typowy raczej dla badań jamy brzusznej u osób otyłych, echokardiografii przezklatkowej czy obrazowania głęboko położonych narządów u dorosłych. W piersi, szczególnie średniej, taka częstotliwość dałaby zbyt małą rozdzielczość, a dodatkowa głębokość wnikania jest po prostu niepotrzebna. Moim zdaniem to częsty skrót myślowy: „to też USG, więc będzie ok”, ale standardy diagnostyki piersi wymagają znacznie wyższej częstotliwości. Zakres 4,5–7 MHz jest już bliżej prawidłowego, bo stosuje się go do niektórych badań narządów powierzchownych u osób z grubszą tkanką podskórną, ale w nowoczesnej diagnostyce piersi nadal uznaje się go za zbyt niski jako podstawowy wybór. Rozdzielczość przy 5 MHz jest wyraźnie gorsza niż przy 10–12 MHz, co ma ogromne znaczenie przy wykrywaniu małych zmian, np. guzków rzędu 3–5 mm. Przy zbyt niskiej częstotliwości łatwo o niedoszacowanie wielkości zmiany, mylne wrażenie jej jednorodności albo wręcz przeoczenie subtelnych ognisk. Podsumowując, wszystkie niższe zakresy częstotliwości kuszą większą głębokością penetracji, ale w badaniu piersi nie o to chodzi. Tu obowiązuje zasada: jak najwyższa częstotliwość, przy której fala jeszcze wystarczająco penetruje całą grubość piersi. Z tego powodu standardem dla średniej piersi są głowice 7,5–15 MHz, zgodnie z dobrymi praktykami i zaleceniami towarzystw radiologicznych.