Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Na schemacie łatwo pogubić się w elementach układu bodźcoprzewodzącego, bo wszystko jest narysowane dość blisko siebie. Strzałka jednak wskazuje strukturę leżącą wysoko w prawym przedsionku, przy ujściu żyły głównej górnej, czyli typowe miejsce węzła zatokowo‑przedsionkowego. Częsty błąd polega na myleniu tej lokalizacji z węzłem przedsionkowo‑komorowym. Ten drugi leży znacznie niżej – w dolnej części przegrody międzyprzedsionkowej, w tzw. trójkącie Kocha, tuż nad pierścieniem zastawki trójdzielnej. Na rysunku jest on zwykle oznaczony bliżej środka serca, mniej więcej na granicy przedsionków i komór, a nie przy żyle głównej górnej. Jeszcze inny typowy skrót myślowy to utożsamianie każdej „kreski” biegnącej w dół z odnogami pęczka Hisa. Prawa i lewa odnoga pęczka Hisa odchodzą od niego dopiero w górnej części przegrody międzykomorowej i biegną dalej w dół, w kierunku odpowiednich komór. Na schematach są zwykle rysowane jako dwie rozgałęziające się wiązki w przegrodzie międzykomorowej, zdecydowanie niżej niż przedsionki. Strzałka na tym rysunku w ogóle nie dotyka przegrody międzykomorowej, więc nie może wskazywać odnogi pęczka Hisa, ani prawej, ani lewej. Z mojego doświadczenia uczniowie często „szukają” od razu pęczka Hisa, bo brzmi najbardziej technicznie, a zapominają, że cała sekwencja zaczyna się od węzła zatokowego. Dobra praktyka to najpierw zorientować się, czy patrzymy na struktury przedsionkowe (wysoko, bliżej dużych żył), czy komorowe (niżej, bliżej mięśnia komór i przegrody). Dopiero potem przyporządkowujemy nazwy: SA w górze prawego przedsionka, AV w dolnej części przegrody międzyprzedsionkowej, a odnogi pęczka Hisa w przegrodzie międzykomorowej. Taka spokojna, krok po kroku analiza schematu pozwala uniknąć mylenia poszczególnych elementów układu przewodzącego i późniejszych błędów przy interpretacji EKG czy opisach badań diagnostyki elektromedycznej.