Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Question

Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Kategorie: Diagnostyka obrazowa

Technik elektroradiolog do badania MR kręgosłupa lędźwiowego powinien ułożyć pacjenta:

Prawidłowe ułożenie pacjenta do badania MR kręgosłupa lędźwiowego to pozycja na plecach (supinacja), głową do magnesu, z rękami ułożonymi swobodnie wzdłuż tułowia. Taki układ wynika zarówno z zasad pozycjonowania w rezonansie, jak i z anatomii oraz przebiegu cewek nadawczo‑odbiorczych. Przy badaniu odcinka lędźwiowego zazwyczaj używa się cewki kręgosłupowej zintegrowanej ze stołem oraz ewentualnie dodatkowej cewki powierzchownej, która najlepiej przylega właśnie wtedy, gdy pacjent leży na plecach i jest stabilnie ułożony. Pozycja na plecach jest dla większości osób najwygodniejsza, co zmniejsza ryzyko ruchów podczas badania. A ruchy to, jak wiadomo, największy wróg jakości obrazów MR – powodują rozmycie granic struktur, artefakty ruchowe i konieczność powtarzania sekwencji. Ułożenie głową do magnesu jest standardem w większości protokołów dla kręgosłupa, bo pozwala prawidłowo wprowadzić pacjenta w izocentrum, gdzie pole magnetyczne jest najbardziej jednorodne. Dzięki temu sekwencje T1, T2, STIR czy FSE dają optymalny kontrast i rozdzielczość w obrębie trzonów kręgów L, krążków międzykręgowych oraz kanału kręgowego. Ręce wzdłuż tułowia są ważne z kilku powodów. Po pierwsze, minimalizują ryzyko ucisku, drętwienia i dyskomfortu, jaki pojawia się przy dłuższym badaniu, zwłaszcza jeśli ręce są uniesione lub nienaturalnie wygięte. Po drugie, taka pozycja ułatwia równomierne rozłożenie masy ciała i stabilizację kręgosłupa, co pomaga utrzymać prostą oś ciała i prawidłowe ułożenie w płaszczyźnie strzałkowej. Po trzecie, zmniejsza się szansa, że kończyny górne wejdą w obszar skanowania i spowodują niepotrzebne artefakty czy ograniczenie pola widzenia (FOV). W codziennej praktyce technika elektroradiologa dochodzi do tego jeszcze kilka drobiazgów: zastosowanie klinów pod kolana, żeby odciążyć odcinek lędźwiowy, poduszka pod głową, pasy mocujące lub wałki stabilizujące miednicę. Moim zdaniem warto zawsze poświęcić dodatkową minutę na dokładne wypoziomowanie pacjenta i wyrównanie linii kręgosłupa względem osi stołu, bo to potem procentuje lepszą powtarzalnością przekrojów i łatwiejszą oceną zmian na kolejnych badaniach kontrolnych.

W badaniu MR kręgosłupa lędźwiowego kluczowe jest takie ułożenie pacjenta, które zapewnia jednocześnie komfort, stabilność oraz optymalne warunki pracy dla cewek nadawczo‑odbiorczych. Odpowiedzi sugerujące pozycję na brzuchu są w praktyce stosowane bardzo rzadko i tylko w wyjątkowych sytuacjach klinicznych. Pozycja na brzuchu jest dla większości pacjentów znacznie mniej wygodna, szczególnie przy dłuższych badaniach. Utrudnia swobodne oddychanie, może nasilać ból u osób z problemami kręgosłupa i zwiększa ryzyko niewielkich, ale częstych ruchów kompensacyjnych. Z mojego doświadczenia takie mikroruchy potrafią całkowicie zepsuć sekwencje wysokorozdzielcze, zwłaszcza w obrazowaniu drobnych struktur kanału kręgowego. Dodatkowo przy ułożeniu na brzuchu trudniej jest prawidłowo dopasować cewki kręgosłupowe i powierzchowne. Zwiększa to dystans między cewką a strukturą badaną, co obniża stosunek sygnału do szumu i finalnie pogarsza jakość obrazów. Pojawia się też problem z prawidłowym podparciem głowy i dróg oddechowych, szczególnie u osób starszych, otyłych czy z dusznością. Kolejna kwestia to ustawienie rąk. Propozycje, aby ręce były za głową, są w rezonansie zwykle złym pomysłem. Taka pozycja szybko powoduje drętwienie, ból barków i napięcie mięśni obręczy kończyny górnej. Pacjent zaczyna się wiercić, poprawiać, a każda taka korekta w trakcie sekwencji prowadzi do artefaktów ruchowych. W tomografii komputerowej czas ekspozycji jest krótki, więc ręce za głową czasem się stosuje, ale w MR, gdzie jedna sekwencja może trwać kilka minut, jest to po prostu niepraktyczne i sprzeczne z dobrymi praktykami. Częstym błędem myślowym jest przenoszenie schematów z RTG czy TK na rezonans. W RTG lędźwiowego można częściej spotkać inne ustawienia, ale MR rządzi się swoimi prawami: długie czasy akwizycji, wysoka czułość na ruch i specyficzna konstrukcja cewek wymuszają pozycję stabilną, możliwie neutralną anatomicznie. Standardy większości ośrodków oraz wytyczne producentów aparatów jasno preferują pozycję na plecach, głową do magnesu, z rękami wzdłuż tułowia jako ustawienie wyjściowe dla badań kręgosłupa. Wszelkie odstępstwa od tego schematu powinny być uzasadnione konkretnymi wskazaniami klinicznymi, a nie wygodą technika czy przyzwyczajeniem z innych modalności obrazowych.

Answer 1

A. na plecach, głową do magnesu, ręce wzdłuż tułowia.

Answer 2

B. na brzuchu, nogami do magnesu, ręce za głową.

Answer 3

C. na plecach, głową do magnesu, ręce za głową.

Answer 4

D. na brzuchu, nogami do magnesu, ręce wzdłuż tułowia.

Technik elektroradiolog do badania MR kręgosłupa lędźwiowego powinien ułożyć pacjenta:

Odpowiedzi

Informacja zwrotna