Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W tym pytaniu łatwo się pomylić, bo rezonans magnetyczny kojarzy się ogólnie z ruchem pacjenta i wielu zdającym wydaje się, że bramkowanie oddechowe można stosować praktycznie wszędzie. Technicznie rzecz biorąc aparatura MR pozwala na różne strategie redukcji artefaktów ruchowych, ale bramkowanie oddechowe w sensie ścisłym ma największe znaczenie tam, gdzie ruch klatki piersiowej i przepony bezpośrednio deformuje obraz badanego narządu. Miednica mała porusza się minimalnie z oddechem. Główne problemy w badaniu MR miednicy to ruchy perystaltyczne jelit, wypełnienie pęcherza, ewentualnie problemy z utrzymaniem bezruchu. Do ich ograniczania stosuje się inne metody: leki spazmolityczne, odpowiednie przygotowanie pacjenta, szybsze sekwencje, a nie klasyczne bramkowanie oddechowe. Z kolei kręgosłup lędźwiowo-krzyżowy praktycznie nie „chodzi” z oddechem w takim stopniu, żeby uzasadniało to rozbudowane systemy synchronizacji z cyklem oddechowym. Tu kluczowe są dobre unieruchomienie, właściwe ułożenie pacjenta i dobór sekwencji minimalizujących wrażliwość na ruch, ale oddech nie jest głównym źródłem artefaktów. Przy badaniu gruczołu piersiowego ruch oddechowy oczywiście istnieje, bo pierś leży na klatce piersiowej, ale w standardowej praktyce MR piersi radzi sobie głównie przez odpowiednie ułożenie, kompresję i szybkie sekwencje, a nie przez typowe respiratory gating, jak w badaniu serca czy śródpiersia. Typowy błąd myślowy polega na utożsamianiu każdego problemu z ruchem z bramkowaniem. Tymczasem w radiologii i w MR mamy cały zestaw narzędzi: wstrzymanie oddechu, sekwencje szybkiego echa, techniki motion correction, a bramkowanie oddechowe rezerwuje się głównie dla okolicy klatki piersiowej i serca, gdzie rytm oddechu rzeczywiście dominuje nad innymi źródłami ruchu i wprost decyduje o jakości diagnostycznej badania.