Zawód: Technik elektroradiolog
Kategorie: Radioterapia Ochrona radiologiczna Fizyka medyczna
Prawidłowo, w teleterapii zawsze mówimy o napromienianiu promieniowaniem fotonowym lub cząsteczkowym, ale pochodzącym ze źródeł zewnętrznych, czyli znajdujących się poza ciałem pacjenta. To jest kluczowa cecha odróżniająca teleterapię od brachyterapii. W praktyce klinicznej stosuje się głównie wysokoenergetyczne promieniowanie fotonowe (np. z akceleratora liniowego – linac), ale też wiązki elektronów, a w wyspecjalizowanych ośrodkach wiązki protonów czy jonów ciężkich. Wszystkie te wiązki są formą promieniowania wykorzystywanego w teleterapii, pod warunkiem że są generowane przez aparat stojący w pewnej odległości od pacjenta. Moim zdaniem warto zapamiętać prostą zasadę: w teleterapii źródło promieniowania jest na zewnątrz, a wiązka musi „przejść” przez zdrowe tkanki, żeby dotrzeć do guza. Stąd tak duży nacisk na planowanie 3D, IMRT, VMAT, IGRT i ogólnie na precyzyjne kształtowanie wiązki oraz kontrolę dawki. Standardy radioterapii (np. zalecenia ESTRO czy krajowe wytyczne onkologiczne) podkreślają, że w teleterapii dobiera się rodzaj promieniowania (fotonowe vs cząsteczkowe), energię, kierunki wiązek i marginesy bezpieczeństwa tak, aby uzyskać maksymalną dawkę w objętości tarczowej (PTV), a jednocześnie jak najbardziej oszczędzić narządy krytyczne (OAR). W codziennej pracy technik radioterapii ma do czynienia właśnie z teleterapią: ustawianie pacjenta na stole akceleratora, weryfikacja ułożenia obrazowaniem portalowym lub CBCT, kontrola parametrów wiązki, sprawdzanie zgodności z planem leczenia. Teleterapia jest podstawą leczenia wielu nowotworów, np. raka piersi, płuca, prostaty, jamy ustnej, a także stosowana paliatywnie do zmniejszenia bólu przy przerzutach do kości. Dobrze, że kojarzysz ją z promieniowaniem fotonowym i cząsteczkowym ze źródeł zewnętrznych, bo to fundament dalszej nauki radioterapii.