Prawidłowa odpowiedź to próba Langenbecka, bo właśnie z nią wiąże się maskowanie tonów szumem białym w badaniach słuchu. W audiometrii maskowanie polega na tym, że do ucha „niemierzonego” podaje się szum (najczęściej biały albo wąskopasmowy), żeby odciąć jego udział w teście i uzyskać wiarygodny próg słyszenia ucha badanego. Próba Langenbecka to klasyczny test, w którym ocenia się zachowanie progu słyszenia przy jednoczesnym podawaniu szumu maskującego. W praktyce klinicznej jest to szczególnie ważne u pacjentów z asymetrycznym ubytkiem słuchu, jednostronnym niedosłuchem przewodzeniowym albo gdy podejrzewamy tzw. cross-hearing, czyli przewodzenie dźwięku na drugą stronę przez kości czaszki. Bez poprawnego maskowania wyniki audiogramu mogą być całkowicie mylące – np. wydaje się, że lepsze ucho słyszy gorzej, a w rzeczywistości przejmuje bodziec przeznaczony dla ucha gorszego. Standardy audiometrii tonalnej (zarówno w laryngologii, jak i w protetyce słuchu) zakładają obowiązkowe stosowanie maskowania w określonych sytuacjach, według ustalonych schematów (np. maskowanie przy różnicy przewodnictwa powietrznego powyżej 40 dB między uszami). Z mojego doświadczenia, kto raz dobrze zrozumie ideę próby Langenbecka i ogólnie maskowania, temu dużo łatwiej później interpretować skomplikowane audiogramy mieszane, szukać tzw. rezerwy ślimakowej i planować dobór aparatów słuchowych czy wskazania do leczenia operacyjnego (np. otoskleroza).
W tym pytaniu haczyk polega na tym, że większość znanych prób słuchowych kojarzy się raczej z kamertonami niż z nowoczesną audiometrią i łatwo wrzucić wszystko do jednego worka. Próba Langenbecka odnosi się do audiometrii z użyciem maskowania szumem białym, natomiast Rinnego, Webera i Fowlera to zupełnie inne koncepcje diagnostyczne, oparte głównie na badaniach kamertonowych lub ocenie lateralizacji dźwięku. W praktyce klinicznej próba Rinnego służy do porównania przewodnictwa powietrznego z kostnym, czyli pomaga odróżnić niedosłuch przewodzeniowy od odbiorczego. Wykorzystuje się kamerton przyłożony do wyrostka sutkowatego, a potem przed małżowinę uszną. Nie ma tam żadnego maskowania szumem białym – to bardzo prosta, przyłóż–zabierz, zapytaj pacjenta metoda, dobra do szybkiego badania przyłóżkowego, ale nie do precyzyjnego różnicowania za pomocą szumu. Próba Webera to z kolei ocena lateralizacji dźwięku kamertonu ustawionego na linii pośrodkowej (np. na czole). Służy do sprawdzenia, do którego ucha dźwięk się „przesuwa” i w ten sposób pomaga wstępnie określić typ ubytku. Znowu – zero maskowania szumem białym, żadnych głośników z szumem, tylko przewodnictwo kostne i subiektywne odczucie pacjenta. Próba Fowlera, chociaż już bliższa nowoczesnej audiometrii, dotyczy wyrównania głośności w obu uszach i jest stosowana głównie w diagnostyce tzw. rekrutacji słuchowej przy niedosłuchu odbiorczym. Tam manipuluje się poziomami tonów, ale nie maskuje się ich szumem białym w klasycznym rozumieniu próby Langenbecka. Typowy błąd polega na tym, że jeśli ktoś kojarzy jakiekolwiek badanie słuchu z nazwiskiem, automatycznie zakłada, że musi chodzić o znaną próbę Rinnego albo Webera, bo o nich najczęściej się mówi w szkole. Tymczasem maskowanie szumem białym to domena audiometrii tonalnej i jest ściśle opisane w zaleceniach dotyczących badań słuchu – określa się poziom szumu, rodzaj (biały, wąskopasmowy), ucho maskowane i dokładne kryteria, kiedy należy je stosować. Dobre praktyki w diagnostyce słuchu wymagają, żeby rozumieć różnicę między prostymi próbami kamertonowymi (Rinne, Weber) a bardziej zaawansowanymi procedurami audiometrycznymi, takimi jak próba Langenbecka czy testy nadprogowe. Bez tego łatwo pomylić narzędzia i wyciągnąć błędne wnioski kliniczne.