Zawód: Technik elektroradiolog
Kategorie: Radioterapia Ochrona radiologiczna Fizyka medyczna
W brachyterapii wyróżniamy trzy podstawowe zakresy mocy dawki: LDR (low dose rate), MDR (medium dose rate) i HDR (high dose rate). Kluczowe jest tu właśnie tempo podawania dawki, czyli ile Gy na godzinę jest deponowane w tkankach. Dla MDR standardowo przyjmuje się przedział około 2–12 Gy/h, i dlatego odpowiedź z tym zakresem jest prawidłowa. Jest to wartość pośrednia między klasyczną brachyterapią LDR, gdzie dawki są bardzo niskie i podawane przez wiele godzin lub nawet dni, a brachyterapią HDR, gdzie moc dawki jest bardzo wysoka i ekspozycja trwa zwykle minuty. Moim zdaniem dobrze jest to sobie kojarzyć tak: LDR – „długo i spokojnie”, HDR – „krótko i intensywnie”, a MDR – coś pomiędzy, ale nadal wymagające dokładnego planowania i kontroli. W praktyce klinicznej brachyterapia MDR była historycznie używana m.in. w leczeniu nowotworów ginekologicznych czy guzów w obrębie głowy i szyi, chociaż obecnie w wielu ośrodkach dominuje HDR. Jednak zasady fizyczne i klasyfikacja mocy dawki są ciągle takie same. Zakres 2–12 Gy/h ma znaczenie nie tylko definicyjne, ale też radiobiologiczne – inaczej zachowują się komórki nowotworowe i zdrowe tkanki przy takich szybkościach napromieniania. Dobra praktyka kliniczna i wytyczne (np. ICRU, IAEA) wyraźnie rozróżniają te przedziały, bo od nich zależy schemat frakcjonowania, czas ekspozycji, wymagania dotyczące ochrony radiologicznej i organizacji pracy pracowni brachyterapii. Znajomość tego podziału jest ważna nie tylko dla lekarza, ale też dla technika elektroradiologii – przy planowaniu zabiegów, obsłudze aparatury afterloading i kontroli parametrów ekspozycji. W codziennej pracy takie liczby nie są abstrakcyjne, tylko realnie wpływają na to, jak długo pacjent leży z aplikatorami, jak często wchodzi personel i jakie są procedury bezpieczeństwa.